het schip

LOGBOEK VAN DE TOCHT VAN DE BELLA CIAO IN 2020


Maart: berichten uit een veranderde wereld





Daar staan we dan, op de kant in Pangkor Marina, Maleisie



door een brug verbonden met de vaste wal.
Ook in Maleisie slaat het coronavirus toe, dus ons relatieve isolement is eigenlijk best welkom. Dit anders bruisende centrum van toerisme is nu stil en uitgestorven. Intussen werken we aan de boot: er zijn vele klussen die geklaard moeten worden.



Achter elke klus komen twee nieuwe tevoorschijn...Een paar puntjes: uitgebreid motoronderhoud, vervangen motorsteunen



hermonteren anker en reparatie ankerbak















schoonmaken tubes bijboot en herstellen bijbootcover



Vervangen afsluiter vuilwatertank



Op het onderwaterschip hebben wij 5 jaar geleden coppercoat aangebacht. Dit is een systeem om de aangroei onder de waterlijn te weren. Maar de lagen zijn inmiddels erg dun geworden en eigenlijk werkt het niet meer. Dus moet er nieuwe coppercoat worden aangebracht. Daartoe moet de oude laag helemaal schoongemaakt en geschuurd worden



Voor ons vertrek naar Nederland heeft Frits al veel van het zware en smerige schuurwerk gedaan. Nu moet het afgemaakt worden. En daarna kan Jimmy komen met zijn mannen, om met behulp van een spuitsysteem nieuwe lagen op te brengen. Zij komen vroeg in de ochtend en binnen een paar uur lijkt de Bella Ciao wel een kunstwerk van Christo:















Als alle behalve het te spuiten oppervlak goed is ingepakt kan het mengen beginnen.















Dan gaan de maskers voor, en hoewel ook hier in Maleisie allerlei corona-maatregelen gelden, gaat het nu hier om gezichts- en lichaamsbescherming tegen de epoxy



Dan kunnen de generator en de compressor gestart die de heren hebben meegenomen om het spuitapparaat van stroom te kunnen voorzien



en uiteindelijk kan het spuiten van het mengsel van epoxy en koper beginnen



Met enorme toewijding en diepe concentratie zetten de heren het hele onderwaterschip in 3 nieuwe lagen coppercoat







Het resultaat is werkelijk fantastisch:







Intussen gaat het leven aan boord ook door. Omdat we op de kant staan werkt onze (met zeewater gekoelde) koelkast niet. Maar het is hier overdag rond de 40 graden, dus we moeten wel wat spulletjes (waaronder water) koel zien te houden. Daarvoor hebben we een piepschuimen koelbox gekocht. Gelukkig hebben ze hier op de marina een collectief diepvrieskastje. Daarin leg ik elke dag 2 flessen water, die ik de volgende dag diepbevroren in de koelbox overbreng en zo kunnen we in elk geval een minimale voorraad eten en drinken koel houden. En dat wordt extra belangrijk omdat vanaf 18 maart alle restaurantjes dicht zijn. Dus we kunnen nu geen maaltijden meer ophalen en dus koken we nu elke avond zelf.



Maar er is meer dat niet werkt als we op de kant staan: de toiletten kunnen we niet gebruiken omdat we geen spoelwater hebben. Maar gelukkig zijn hier op de marina keurige schone douche- en toiletvoorzieningen. En ook de waterafvoer, gewoonlijk direct in zee, kunnen we hier natuurlijk niet zonder meer toepassen. Daarom staat er een vuilwateremmertje onder het gootsteentje waarin het afwaswater opgevangen wordt.



Intussen gaan de klussen natuurlijk gewoon door: Frits heeft beneden een kleine werkplaats







die tevens gebruikt wordt als fietsenstalling



En dan dient de volgende grote klus zich aan: 2 nieuwe lagen blauw aanbrengen op de rompen. Door de zon is de 'oude' verf op sommige plekken vrijwel totaal verkalkt en als dat proces doorzet worden uiteindelijk het plamuur en het laminaat aangetast. Dat moet vookomen worden, dus....



En dan, als alles spiegelglad is geschuurd, en schoongemaakt kan er geverfd worden. Vanwege de hitte gebeurt dat vroeg in de morgen, als het nog niet zo warm is en de verf dus niet al te snel verdroogt.



Twee uur later kunnen we dan de resultaten zien











In een moeite worden ook de zwaarden meegenomen



Tussendoor zien we dat het oog waar de ankerketting aan het anker zit fors versleten is



Dat is natuurlijk niet zo best dus er moet een nieuw oog komen om weer volledig betrouwbare sterkte te hebben



Zoals gezegd: ook hier in Maleisie is een coronaprobleem. Maar aangezien dat eigenlijk overal gelijk is, en wij in elk geval nog wel de mogelijkheid hebben om aan onze boot te werken, leek het me leuker om daarover te vertellen. Intussen gaat het goed met ons en zijn we gezond. Wij hopen voor jullie hetzelfde!

Met dank aan Franz Maschke voor zijn luchtfoto's

April: een nieuwe lente, een nieuw geluid, of: het leven aan de wal





Daar staan we (1) nog steeds, op de kant in Pangkor Marina, Maleisie. Het geel omlijnde haventerrein is het gebied waar wij ons 'vrij' kunnen bewegen. Op het terrein is een groot afdak (2) waar je zon- en regenvrij aan je boot kunt werken



en daartegenover (3) is het vrolijk gedecoreerde douche- en toiletgebouwtje



We kunnen ook naar het havenkantoor (4) lopen, waar de uiterst vriendelijke havenstaf ons, klanten, helpt met alle vragen en problemen die we hebben en waar ze in de diepvries heerlijk brood te koop hebben.
Maleisie heeft een MCO (Movement Control Order) ingesteld vanwege de virusdreiging. Het is een lockdown zoals die je die eigenlijk overal in verschillende variaties ziet. Hier betekent het dat we buiten het haventerrein alleen mogen komen voor boodschappen of dokters- en apotheekbezoek. Officieel mag er maar 1 persoon tegelijk in een auto zitten, in de supermarkt moet je ook alleen naar binnen, moet je je parkeerbonnetje laten zien, je handen wasssen, wordt je temperatuur gemeten, en krijg je een nummertje mee. En hier heeft iedereen een mondkapje voor. Als je dat niet hebt dan gaan mensen een beetje schrikachtig reageren, dus wij doen daar ook maar aan mee.
Pangkor Island is een populaire toeristische bestemming en in normale tijden varen de bootjes met (vooral veel Chinese) toeristen af-en-aan. Nu ziet de parkeerplaats bij de haven (5 op de luchtfoto) er zo uit



Aan de achterkant van het havenkantoor is een klein funshop centrum (6) maar daar is momenteel geen fun noch shoppen



Te zien valt hier dat de eigenaren van dit minisupermarktje half maart nogal optimistisch waren over hoe lang de lockdown zou duren! Inmiddels is het eind april en is alle nog steeds dicht







Via een dam en een brug (EXIT op de luchtfoto) is dit schiereiland met de vaste wal verbonden. Eens per week kunnen we een auto lenen om naar de supermarkt te gaan. De wegen zijn vrijwel uitgestorven



en ook bij het benzinestation is weinig leven in de brouwerij



Overigens lijkt de pandemie in Maleisie behoorlijk onder controle: en zijn eind april circa 6000 geregistreerde zieken, waarvan ruim 4000 inmiddels weer genezen zijn, en ruim 100 doden. De MCO duurt in elk geval nog tot 12 mei. Er is hoop dat daarna geleidelijk aan de maatregelen versoepeld kunnen worden.

Maar wat is er dan wel te doen hier in Pangkor Marina Island? Allereerst natuurlijk de klussen aan de boot. Die zijn ook deze maand gewoon doorgegaan. Kleintjes en grote. De zwaarden zijn nieuw in de verf en in de antifouling gezet en kunnen weer in de zwaardkasten worden teruggeplaatst. Het ene zwaard was nog steeds niet helemaal afgewerkt na onze aanvaring met de walvis in Tonga. Dat is nu ook weer pico bello geworden. Frits heeft een ingenieus hijssysteem aan de grootzeilval bedacht om in de krappe ruimte tussen de buren en onze boot (met haar gloednieuwe verflaag) dit klusje te klaren







en als het zwaard voorzichtig over de zeereling is getild kan het in de zwaardkast worden gepast



Zo....die zit er weer mooi in



De andere kant gaat evenzo
Een andere klus betreft de netten voor. Daar moeten wat losgeraakte naden opnieuw worden gestikt. Dus die gaan eruit



en Frits mag zijn kunsten met de Sailrite naaimachine weer vertonen



Dat is een heel geworstel met dat weerbarstige materiaal, maar uiteindelijk komt het allemaal prachtig voor elkaar. En dan is dit meteen een kans om de 'rails' waaraan de netten bevestigd zijn bij te werken, zodat een en ander weer een mooi geheel gaat vormen met de geschilderde rompen en dekken



Ook het kajuitdak en de witte antislipvakken komen aan de beurt







Tussen de bedrijven door vervangen we de ledlichtjes-strips in de kuip, die weer eens helemaal gecorrodeerd waren



Dan blijkt dat een van de dimmers niet meer werkt. En we bestellen in China een nieuwe, die binnen 2 weken op de jachthaven bezorgd wordt: die wordt gemonteerd en nu kunnen we dus weer eten bij gezellige verlichting



Een andere klus die eigenlijk al langere tijd nodig was, is het opnieuw monteren van enkele luiken, die via de schroeven in de frames zijn gaan lekken. Ze worden eruit gehaald, helemaal schoongemaakt in onze zon- en regenvrije werkplaats onder het brugdek, de ramen worden er opnieuw in gekit







en dan kunnen ze weer terug worden geplaatst. Nu we toch met ramen bezig zijn wacht er nog een andere klus: het opnieuw inzetten van de ramen in de kajuit. Doordat een catamaran (noodzakelijkerwijs) altijd engigszins beweegt, zeker in de buurt van de mast en het mastschot, waar - vooral tijdens het zeilen - de krachten sterk wisselen, zijn de ramen vaak een 'zwakke' plek. Het glas en de kunststof waarin het gemonteerd is 'bewegen' verschillend, waardoor er dus lekkerij ontstaat als je niet extreem flexibele kit gebruikt. Maar die kit moet ook zowel aan de kunststof als aan het glas (wij hebben ramen van gehard glas) hechten. Na lang zoeken is gebleken dat dit eigenlijk het beste met siliconenkit kan gebeuren. Die hebben we nu ingekocht en dus kan de klus beginnen.



Nauwkeurig worden de kitruimtes afgetaped, zodat er geen kliederboel zal ontstaan op het vers geverfde blauw







Geen fijn karwei voor Frits omdat hij steeds op zijn knieen moet zitten



Dan blijkt er een grote tegenvaller: de eerste serie kit is oud. Gevolg: het hecht niet aan de sponningen! Dat moet dus nog een keer opnieuw



Als alles er uiteindelijk weer inzit zijn wij klaar voor die regenbuien







En tot onze grote vreugde zijn de luiken en de ramen hartstikke dicht! Tijd voor Frits om even uit te rusten



Intussen moet de innerlijke mens natuurlijk ook verzorgd worden. Vanwege de Pasen hebben we een heus paasbrood (met spijs) gemaakt







En je kunt ook niet elke dag chips eten als snack, dus maak ik een foccaciabrood



En bij die snack zou een drankje ook wel lekker smaken. Zeilkennissen zijn bedreven in het maken van vruchtenbier, dus ik ga mezelf wagen aan het bierbrouwen! De eerste shift is (4,5 liter) mangobier







Het staat nog na te gisten, dus of het gelukt is weten we nog niet bij het ter perse gaan van deze aflevering...Om de wachttijd de doden maken we eind april volgens goed Nederlandse traditie tompoucen



Sinds een tijdje hebben we in de boom achter ons een kraaiennest:



Ja, ook hier, in de tropen, op 4 graden en 13 minuten noorderbreedte is het lente. Hoe leuk is dat! Kraaien vormen paartjes voor het leven. In het voorjaar maken ze een nest en leggen er eitjes in. Daarop broedt het vrouwtje 18 dagen en dan komen ze uit. Een maand lang verzorgen de ouders samen (evenredige verdeling van zorgtaken hier!) hun jongen. Na een maand zijn ze klaar om uit te vliegen. Omdat wij er vlak onder bivakkeren kunnen we het hele proces, van de baby kraaitjes tot het uitvliegen volgen. En daarbij komt de nieuwe camera die ik voor mijn verjaardag heb gekregen enorm goed van pas. Deze heeft een zoomfactor 30: ik kan er dingen mee in beeld brengen die je met het blote oog niet kunt zien op die afstand. Zie hier wat mijn camera vastlegde
De eerste keer dat we een klein koppie uit het nest zien steken







Intussen vliegen de ouders af- en aan om hun hongerige grut van voedsel te voorzien



















Soms ben je daar dan ook wel even klaar mee



Maar kleine kraaitjes worden groter en krijgen steeds meer honger



Dus er zit voor paps en mams niks anders op dan zoveel mogelijk eten aan te slepen om de hongere maagjes te vullen











Bij de buren (4 bomen verderop), hebben ze ook al kleintjes







De kleinen worden groter en groter











Vader en moeder worden er soms een beetje wanhopig van



En wij worden steeds nieuwsgieriger wanneer die jongen zullen gaan vliegen....



Ze passen bijna niet meer in het nest en we zien nu regelmatig pogingen om uit het nest te klimmen







En dan op een dag zien we de eerste vleugeloefeningen



En niet lang daarna zien we een van de pubers (want zo mogen we ze intussen wel noemen) in een overmoedige bui proberen te vliegen: hij (of zij) belandt enkele takken lager in de boom en weet zich tenauwernood staande te houden op die gladde, scheve plek



Men past zowat niet meer samen in het nest, maar aan uitvliegen zijn de kids nog niet helemaal toe



maar er wordt druk geoefend



Steeds verder waagt men zich buiten het veilige nest



maar ohhhh, wat zijn ze blij als paps en mams dan weer met het benodigde eten aan komen zetten



Inmiddels is het nest leeg, de kinderen zijn uitgevlogen



en een nieuwe fase is ingegaan: de ouders voeren de kinderen, die dus niet meer thuiswonen, nog altijd bij en intussen moeten die kinderen leren om voor hun eigen kostje te gaan zorgen. In menselijke termen zou je kunnen zeggen dat de kinderen op kamers zijn gaan wonen en nu leren om zelfstandig te worden.
Maar er is meer jong leven op de haven. Er lopen hier verschillende honden rond in de buurt



en ook die hebben kleintjes gekregen















En de rode havenpoes???



Zij heeft ook jonkies, kijk maar















Voor ons, mensen, is er momenteel van alles aan de hand in de wereld: mensen worden ziek, zijn bang, eenzaam, boos, verdrietig, laten zich van hun beste en sommigen ook van hun slechtste kanten zien. Maar de natuur gaat gewoon haar gang en doet wat zij altijd heeft gedaan: Een nieuwe lente, een nieuw geluid!

Met dank aan Franz Maschke voor zijn luchtfoto

Mei: corona toerisme





Daar staan we (1) nog steeds, op de kant in Pangkor Marina, Maleisie. (De uitleg van de overige zaken op deze tekening is te vinden in de april-blog).
We mogen nog steeds niet rondzeilen hier, en we hebben nog een paar klusjes, dus dan is het wel zo makkelijk om nog even op de kant te staan. Onder het brugdek heeft Frits een fantastische zon- en regenvrije werkplaats ingericht, waardoorheen bovendien een fris windje waait.



Tot 9 juni geldt in Maleisie de Movement Control Order (MCO), die intussen weliswaar enigszins versoepeld is, maar die nog altijd het reizen tussen de verschillende provincies hier verbiedt, en varen alleen in de directe omgeving van de haven toestaat.
Intussen hebben we de eerste resultaten van de brierbrouwerij kunnen keuren: het mangobier



was lekker, zij het behoorlijk zoet. Daarna volgde 5 liter gemberbier



dat een stuk pittiger van smaak is. Het blijkt leuk om met weinig middelen (gist, suiker en de smaakmaker) deze dranken zelf te kunnen maken.
Natuurlijk werden ook deze maand weer enkele klussen, die al een tijdje lagen te wachten, opgepakt. Nadat eerder al de ramen opnieuw zijn ingelijmd en de buitenboel in de verf was gezet, was het nu de beurt aan de binnenkant van de kozijnen. Door de zon, die meestal fel door deze ramen schijnt was de verf na 10 jaar behoorlijk aangetast. Na de verfbeurt glimt het er weer dat het een lieve lust is



Inmiddels is op de haven natuurlijk ook wel bekend dat Frits wat meer kennis en ervaring op het gebied van botenreparatie heeft dan de meeste mensen. Regelmatig komen er dan ook mensen advies vragen, en een enkele keer helpt Frits zelfs iemand (met hoogtevrees) uit de brand







En hier en daar ontstaan in-natura-handeltjes: adviezen over lamineren of laswerk in ruil voor een auto lenen om boodschappen te doen of het lenen van een apparaat wat we zelf niet hebben. Kortom, er zijn genoeg klussen te doen en mensen die om goede raad verlegen zitten, zodat we ons hier nog niet hoeven te vervelen, al is het zo langzamerhand wel wat saai aan het worden.
Intussen hebben we, nu het hier toch wel zeer regelmatig regent behoorlijk last van de muggen. We zijn dan ook blij als we bericht krijgen dat de haven een muggenverdelgingsronde houdt. Dat gebeurt wel met een spulletje waar je luchtwegen niet goed tegenkunnen, dus ik neem geen enkel risico



en zet een stoffilter op. Laat ze nu maar komen



Helaas komen ze niet echt op de plek waar wij liggen (aan de rand van het terein) en bovendien gaat het nog voor ze klaar zijn alweer regenen. Het effect is al met al voor ons nihil. Dus blijven we ons maar vlijtig insmeren met anti-muggenolie van citroen-eucalyptus.
Het onderwerp dat iedereen hier bezighoudt is hoe het met de visumverlenging staat. De eerste maand van de MCO waren alle immigratiekantoren gesloten zodat de visa van sommige collegazeilers al verlopen zijn. Voor hen geldt een regeling dat ze tot het einde van de MCO in het land kunnen blijven en daarna binnen 14 dagen het land uitmoeten. Ook mogen ze het land verlaten. Dat is natuurlijk best lastig, want waar moet je heen? De buurlanden zijn gesloten, dus dan zouden ze naar hun thuisland (verweg) moeten vliegen, maar daarna kom je Maleisie niet meer terug in. Voor zeilers voor wie hun boot hun huis is, is deze situatie bijzonder vervelend. Intussen zijn de hoofdkantoren van de immigratiedienst weer open, en wordt aangeraden om voordat je visum verloopt dit de verlengen.
Maar nu blijkt dat EG-burgers eigenlijk niet in aanmerking komen voor verlenging van hun 90-dagen sociale visum....Dat lijkt dus ook voor ons een probleempje te kunnen worden, want onze visa verlopen begin juni. Wat tijdens deze corona-crisis eigenlijk overal blijkt, is dat de noodregelingen die in veel landen op de een of andere manier van kracht zijn, voor ons, zeilers, grote problemen opleveren. Inmiddels is reizen wereldwijd sterk aan banden gelegd, dan wel zo ingewikkeld geworden, dat van het ene naar het andere land zeilen momenteel eigenlijk onmogelijk is. Maar ook in de landen waar we zijn vastgelopen, zoals wij bijvoorbeeld hier in Maleisie, is men eigenlijk niet gediend van/ ingesteld op langdurig verblijf van toeristen. Wij vormen natuurlijk een kleine groep, die welbeschouwd geen 'gewone' toeristen zijn. Echt een vuist maken, om de autoriteiten (die momenteel ook wel wat anders aan hun hoofd hebben) aan te zetten voor ons een oplossing te bedenken, kunnen we niet. En daar komt dan James in het spel



de eigenaar van deze marina. Sinds deze visumproblemen duidelijk zijn geworden is hij in gesprek gegaan met de immigratiedienst. Dat is een langzaam en moeizaam proces, waarin hij de autoriteiten ervan probeert te overtuigen dat wij zeilers een belangrijke economische impuls geven aan allerlei lokale bedrijven. En dat het dus de moeite waard kan zijn, om in deze tijden van economische problemen, het ons mogelijk te maken hier te blijven. Bijna dagelijks is hij het op het hoofdkantoor van immigratie te vinden. En hoewel er nog altijd geen echte regeling is, moedigt hij ons aan om wel te gaan proberen onze visa te verlengen.
Dus huren wij op een dag een auto en rijden naar Ipoh, de provinciehoofdstad van Perak. Voor het eerst zijn we in de gelegenheid door het land te reizen, hetgeen op zich al een heel avontuur is



Dat het leven hier nog voor een groot deel tot stilstand is gekomen, valt duidelijk te zien op de (tol-)snelweg: er rijdt niemand! Verderop is het wel wat drukker en komen we langs een roadblock: covid-controle. Waar we heengaan is de vraag. En nu hebben wij dus een heel goede 'smoes' waarom we (binnen de provincie Perak) op weg zijn naar Ipoh: visa verlengen. We mogen, nadat onze termperatuur is opgenomen, doorrijden. Eenmaal gearriveerd wordt het spannend: gaan wij een verlenging krijgen of niet? Bij binnenkomst moeten we onze contactgegevens invullen, zoals momenteel in Maleisie overal wordt gedaan, zodat men als er ergens weer een uitbraak zou gebeuren, snel mensen kan opsporen. Dan kunnen we de stapel papieren die ze op de haven voor ons al hadden klaargemaakt inleveren. Daarna moeten we een tijdje wachten, maar uiteindelijk worden we naar de kassa opgeroepen: een goed teken! Soms wil je gewoon best graag wat betalen....en ja hoor



daar ist'ie dan: de visumverlenging. Als we later James vragen hoe het nou kan dat we die toch gekregen hebben (en onze Franse buurman niet) begint hij een verhaal over extra inspanningen van de Nederlandse ambassade en goodwill, mede op grond van de historische band tussen Nederland en Maleisie...wij horen het met open mond aan! Enfin, wij zijn bijzonder blij dat we nu in elk geval tot 31 juli in het land mogen blijven. Wie weet waar we daarna weer welkom zijn...
Nu we toch hier zijn hadden we bedacht dat we wel een hele goede smoes hebben om de corona-toerist te gaan uithangen in Ipoh. We hebben tot nu toe nog vrijwel niets van dit interessante land gezien, en Ipoh schijnt een bezienswaardig oud stadscentrum te hebben. Dus daarheen gaan we nu met onze visaverlengingen op zak.
De geschiedenis van het noordelijkste deel van Maleisie gaat terug tot de tweede of derde eeuw. Aanvankelijk stonden deze gebieden onder sterke Indiase invloed. Later kwamen ze onder invloed van Sumatra. In de 7e eeuw gingen de gebieden deel uit maken van het Srivijaya-rijk, een boeddhistische koninkrijk dat op Sumatra gevestigd was. Deze heerschappij duurde tot de 14e eeuw, toen het Srivijaya-rijk verslagen werd en uiteenviel. Het zwaartepunt verschoof nu naar de stad Malakka, waar een Srivijaya-prins de macht kreeg. Hij bekeerde zich tot de islam en maakte Malakka tot een belangrijk handelsknooppunt tussen Indonesie, India, China en Arabie. In 1459 trouwde de toenmalige sultan van Malakka zelfs met een Chinese prinses.
In de 16e eeuw verschenen de Europeanen op het toneel. In eerste instantie de Portugezen, die in 1511 Malakka veroverden. Daarna kwamen in de 17e eeuw de Nederlanders naar Maleisie, waar ze in 1641 Malakka veroverden







en diverse andere plaatsen in hun macht probeerden te krijgen, om daarmee de tinhandel te kunnen overnemen en steunpunten te creeren langs de straat van Malakka, ter bescherming van de specerijenhandel. Geleidelijk nam de welvaart van deze vestiging echter af.
Een van de belangrijkste plekken waar in Maleisie tin werd gevonden was de provincie Perak (de naam zelf betekent 'zilver' in het Maleis, waarschijnlijk refererend aan de zilverige kleur van het tin). Hierop kwamen de Nederlanders in 1651 af en veroverden enkele steunpunten en bouwden er forten, onder andere op Pangkor Island - het eiland waar wij intussen al enkele maanden op uitkijken, maar nog niet heen hebben kunnen reizen. De bewoners van Perak legden zich echter niet bij de Nederlandse heerschappij neer en verdreven de Nederlanders uiteindelijk in 1685. Vanaf 1786 veroverden de Britten Maleisie: eerst het noordelijke Penang, in 1819 het strategisch gelegen Singapore en in 1824 bemachtigden ze via ruilhandel Malakka. Vervolgens investeerden de Engelsen steeds meer in de tinmijnen. Toen het Chinese keizerrijk in dezelfde periode in anarchie begon te vervallen vluchtten vele Chinezen naar Maleisie om daar in de mijnen te werken. Nog altijd heeft Maleisie een grote Chinese bevolkingsgroep, in Ipoh, dat onder de Engelse heerschappij het administratieve centrum van de provincie werd, vormen zij tegenwoordig zelfs 70% van de bevolking.
Maar ook de Engelse bezetting van de provincie ging niet zonder slag en stoot. Na een burgeroorlog installeerde de Engelsen in 1874 een andere sultan, die naast zich een Engelse 'resident' kreeg. Dat was James W.W. Birch, die een jaar later vermoord werd. Daarop volgde een nieuwe burgeroorlog, waarna de sultan werd verbannen en er een andere Engelse resident werd geinstalleerd, die goed thuis was in de taal en cultuur van het land, waardoor zijn bewind veel beter verliep dan dat van zijn voorganger. Des te opmerkelijker is daarom dat midden in het centrum van Ipoh een in het oog springende Birch Tower staat



Dit was precies tegenover de plek waar wij de auto parkeerden. Waarschijnlijk kun je je auto hier, midden in het centrum, in 'normale tijden' helemaal niet kwijt. Nu vielen we dus meteen met onze neuzen in de boter. Op de toren stonden op elke van de vier zijden panelen afgebeeld met belangrijke figuren uit de wereldgeschiedenis:







Daarboven zijn een viertal terracotta figuren die de zegeningen van het Britse bestuur zouden representeren: Loyaliteit, Geduld, Rechtvaardigheid en Standvastigheid... in hoeverre de Maleisiers het met deze visie van de Britten op hun eigen bestuur eens zijn, is ons niet bekend.
Daarna gingen we door de stad lopen, die waarschijnlijk in normale tijden veel bruisender is dan nu het geval was, maar het was zeker aangenaam om de sfeer van de stad te proeven.

Onder Brits bestuur vormde Perak in 1896 samen met de provincies Selangor, Negeri Sembilan en Pahang de Federale Maleise Staten. Maleisie groeide daarna uit tot 's werelds grootste producent van rubber, tin en palmolie.
Het Britse residentsysteem bleef ook na de Japanse bezetting in WOII aanvankelijk gehandhaafd totdat in 1948 de Maleise Unie werd opgericht.



Bij die gelegenheid kregen de Chinese en Indiase 'gastarbeiders' het Maleise staatsburgerschap maar kregen de sultans en de 'autochtone' Maleisiers een speciale positie. Op 31 augustus 1957 werd Maleisie onafhankelijk en werd de zelfstandige Maleise Federatie.



Maar de spanningen tussen de Chinese bevolkingsgroep en de Maleisiers bleven bestaan, mede omdat de Maleisiers zich ondanks alles ernstig achtergesteld voelden. Doordat Singapore een Britse kroonkolonie werd behielden de Maleisiers nog net de meerdeerheid. In 1963 werd alsnog besloten Singapore, Sarawak, Noord-Borneo en Brunei bij Malaya te voegen en zodoende Maleisie op te richten. Brunei haakte op het laatste moment af en Indonesie en de Filipijnen erkenden Maleisie aanvankelijk niet. Indonesie probeerde Maleisie in zijn invloedssfeer te krijgen tijdens de "konfrontasi" oorlog van 1962-1966. In 1965 werd Singapore om politieke redenen uit de federatie gezet en de stadstaat werd toen een onafhankelijk land. In de daarop volgende jaren bleven de spanningen tussen de verschillende bevolkingsgroepen met einige regelmaat heftig opspelen. Nu de verhoudingen in de regio duidelijker waren, kwam de economische ontwikkeling van het land beter op gang.
Vanaf 1969 werd de New Economic Policy ingevoerd waarmee de Maleisiers van staatswege een voorkeursbehandeling kregen, waardoor ook hun economische positie beduidend verbeterde.
Daartegenover stond de ontwikkeling van de stad Ipoh, waarmee het hard bergafwaarts ging nadat de tinvoorraden in de omgeving in de jaren '70 van de vorige eeuw opraakten. De stad raakte in verval en krabbelt daar de laatste jaren pas weer uit met behulp van het toerisme



dat leunt op het Britse koloniale verleden, de Chinese eetcultuur en Boeddhistische tempels en grotten in de omgeving van de stad.
Hoewel de Chinese eetgelegenheden momenteel (door een combinatie van de CMO en de ramadan) voornamelijk afhaalfaciliteiten bedienen, blijkt een wandeling door deze vriendelijk ogende stad, met een sterk koloniale inslag de moeite waard.







Hier en daar vormen de koloniale huizen een leuk contrast met moderne bouwwerken.



We lopen over een brug die je het gevoel geeft in Europa te wandelen



De streetart verlevendigt het straatbeeld



en is soms opmerkelijk origineel







De straten zijn opmerkelijk rustig, zeker voor Aziatische begrippen




De koloniale huizen zijn mooi gerestaureerd







We lopen door kleine steegjes, versierd met Chinese lampionnen...alleen zijn de winkeltjes deels dicht











In dit Chinese deel van de stad



verwijst de streetart naar de Chinese cultuur. Dat gaat onder andere over de huizen die de Chinese (tin-)handelaren hier opzetten voor hun concubines







De galerijen worden opgevrolijkt door allerlei versieringen, zelfs nu bijna alles gesloten is



















Hoewel we ons bewust zijn van het feit dat Ipoh in andere tijden waarschijnlijk een heel andere indruk maakt, hebben wij toch veel plezier bleefd aan deze uitstap, ook al was het maar omdat het onze eerste echte uitstap in Maleisie is. Al met al rijden we na deze zeer bevredigende dag vrolijk terug naar Pangkor Marina.

Weer terug in onze havenbubble pakken we de klussendraad weer op. En hier en daar gebeurt er ook nog wel weer iets opmerkelijks. Zo wordt er op een middag een totaal verkreukelde motorboot aan land gebracht.



Het verhaal is dat hij onderweg van Singapore naar Thailand motorpech kreeg. De weinig deskundige bemanning was niet in staat om te voorkomen dat hij op de rotsen liep, vanwege de CMO waren de autoriteiten niet bereid om meteen hulp te bieden en zo kon het jacht dagenlang grote schade oplopen



Nog uren lang, nadat het op het droge was gebracht bleef het water uit het schip lekken. Hier is nog een grote klus te doen, voordat hij weer zal kunnen varen.
En dan doet op de haven ineens het gerucht de ronde dat James, ter gelegenheid van het Suikerfeest, dat hier Hari Raya heet, voor ons liggers een buffet heeft georganiseerd. Dat is natuurlijk iets om niet te missen. Dus snel gaan we naar de aangegeven plaats



waar ons inderdaad een prachtig Aziatisch buffet staat te wachten, vol enthousiasme door de staf van de haven (Miav, James en buiten beeld Akina) voor ons gepresenteerd







en met minstens zoveel enthousiasme door ons opgesmikkeld.



En natuurlijk: zoetigheden toe





Met dank aan Franz Maschke voor zijn luchtfoto, de historische foto's komen van internet

Juni: meer reizen en weer op weg

De junimaand begint met een gelukkige gebeurtenis in Pangkor Marina: de rode poes bevalt van 5 jongen



Zeer vertederend allemaal en erg leuk om zo nu en dan eens even bij het hok te gaan kijken. Al heel snel worden de kittens (die nog nauwelijks kunnen staan) nieuwsgierig naar wat er allemaal in deze wereld te beleven valt



Intussen doe ik mee aan een activiteit van enkele havenbewoonsters: Ik heb me aangesloten bij een clubje vrouwen die 2x per week met elkaar het Chinese spel Mahjong spelen. Erg leuk, dit spel speelden we vroeger als kind thuis vaak. En ondanks dat ze het hier een beetje met andere regels spelen, kunnen we toch goed samenspelen. Het is een gezellig samenzijn, waarbij het spelplezier voorop staat - punten worden niet eens geteld



De eerste weken van de maand ronden we verschillende klussen af en helpt Frits nog enkele andere booteigenaren met raad en daad.







of gaat even een kijkje nemen bij een interessante actie



We zijn verder vooral in afwachting van de verdere maatregelen die de regering hier in Maleisie in het kader van de Covid19 gaat treffen. De huidige Movement Control Order geldt tot 9 juni en omdat de verspreiding van de ziekte hier aardig onder controle is, verwacht iedereen dat de maatregelen versoepeld zullen worden. Op 7 juni hebben we hier onze eigen, plaatselijke aflevering van 2020 hitserie "De Persconferentie" (naar Sheila Sitalsing) waar de Recovery Movement Control Order wordt afgekondigd, die tot 31 augustus van kracht gaat zijn. Het belangrijkste voor ons is dat er nu weer tussen de provincies gereisd mag gaan worden. Sterker nog: binnenlands toerisme wordt nu gepromoot! Zijn wij even blij! Zodra de laatste klussen klaar zijn huren we een auto voor 2 dagen en gaan naar de Cameron Highlands



De Cameron Highlands is een glooiend natuurgebied op 1500 meter hoogte. Daardoor is de temperatuur hier minder klef en warm dan op zeeniveau. En het is een zeer vruchtbaar gebied waar onder meer - en dit is zeker een erfenis van de Engelse kolonisator - aardbeien en thee worden gekweekt. Daarnaast vindt er in dit gebied intensieve tuinbouw plaats: veel groenten die ik in de supermarkt heb gekocht kwamen hier vandaan.
De tocht is interessant: aan de voet van het hoogland staan verschillende enorme, losse rotsblokken







De weg voert ons hoger en hoger



en op verschillende berghellingen zijn hier al terrassen aangelegd



We komen nu echt in het hoogland



en rijden langs allerlei tuindersbedrijven en enorme rijen van met plastic overdekte gewassen (een soort van kassen dus, maar hier meer om de felle evenaarszon weg te houden). En dan komen we bij een aardbeien farm



Het is hier een echte attractie. We besluiten het te gaan bekijken. Helaas is het zelf aardbeien plukken wegens corona nog gesloten, maar het is een prachtig aangelegde bloemen- en plantentuin



















We genieten van de felle tropische kleuren



en de orchideen



snuiven de intense lavendelgeuren op



en lopen langs de Koi-karper vijver



Nadat we ook nog een bakje niet-zelf-geplukte aardbeien hebben gekocht stappen we weer in de auto. We gaan op weg naar de theeplantage van de firma BOH (Best Of Highlands), de grootste van Maleisie, waar de thee vandaan komt die ik hier al die tijd al drink.
We hebben nog nooit eerder een theeplantage bezocht, dus we zijn nieuwsgierig. Helaas zijn ook hier de doe-dingen nog beperkt: je kunt naar hun bezoekerscentrum, waar tevens een film te zien is over hun productieproces, maar een rondleiding over de plantage zelf en door de fabriek zit er helaas nog niet in. Wat ons meteen opvalt is dat de theeplanten in regelmatige rijtjes bijeen staan.



In de film blijkt de reden hiervoor: waar men vroeger met grote manden op de rug onder de brandende zon de theeblaadjes oogstte, is het hele theeproductieproces intussen fors geautomatiseeerd. Men verzorgt de planten met kleine vliegtuigjes en de oogst wordt met behulp van speciale oogstmachines gedaan: die rijden door de gangen die tussen de plantjes zijn gelaten, zoals dit plaatje afkomstig van internet laat zien



Wij wandelen tussen de theeborders door



naar het bezoekerscentrum helemaal boven



Van daaruit heb je werkelijk een adembenemend uitzicht over de Boh-theeplantage







Na een korte zit in het bezoekerscentrum met een hapje en een drankje lopen we terug naar de ingang



langs de fabrieks- of opslaggebouwen



Er staan hier overal mooie en/of bijzondere planten







We stappen weer in de auto en rijden langs een Hindutempel: zoals de meeste tempels is deze momenteel niet toegankelijk, dus maken we foto's van wat we van buitenaf kunnen zien







We zijn op weg naar 'Mossy forest'. Dit is een mos-bos, ontstaan door de hoge vochtigheid in deze contreien, gelegen op de hoogste berg van de Highlands, de Gunang Brinchang. Het is een beetje druilerig weer, hetgeen precies past bij de Anton Pieck-achtige sfeer van het mos-bos. Er is een mooi pad uitgezet en er zijn maar een paar andere bezoekers op deze namiddag, hetgeen de beleving van deze bijzondere plek enorm ten goede komt



























Juist als het echt begint te regenen zijn we weer terug bij de auto. Als we weer verder rijden komen langs een Hindutempel die open is! Die kans laten we ons niet ontgaan en we stappen binnen in de kleurige en mystieuze pracht van het Hindugeloof







































We eindigen de middag in het stadje Tanah Rata, waar een leuke B & B hebben gereserveerd.







Dit stadje is buiten coronatijden waarschijnlijk overvol met toeristen, het wordt in elke gids en elke backpackbeschrijving aangeprezen, hetgeen het ergste doet vrezen onder 'normale' omstandigheden. Nu is het naar onze normen gezellig, er zijn hier redelijk wat Maleisische toeristen, maar het is beslist niet overvol en waarschijnlijk is het overigens voor de ondernemers hier nog altijd een moeilijke tijd. We lopen door het centrum en komen daar een cafeetje tegen







Aangezien we daarvoor niet hierheen zijn gekomen, en men hier in Maleisie heerlijke koffie uit eigen land schenkt, slaan we dat maar over en gaan we loempia's eten bij een Maleisisch-Chinees tentje iets verderop.
De volgende dag (na een nacht waarbij we blij waren met de deken die er op ons bed lag) hadden we ons voorgenomen om de watervallen in de omgeving te bezoeken....dus we rijden weer door het prachige landschap



maar dan blijkt dat de watervallen nog gesloten zijn...tja, dat is dan de keerzijde van het corona-gebeuren hier. Ook de bijen- en de vlindertuin zijn nog dicht, maar dan rijden we langs een Chinese tempel, die wel weer open is!











































Hoe leuk is al deze culturele diversiteit in dit land: de Indiers, de Chinezen en natuurlijk de Maleisiers drukken hier elk hun eigen stempel op het leven, op het gebied van eten, van geloof, van leefwijzen.
Na deze onderdompeling in de Chinese wereld, beginnen we aan de terugtocht en laten we de prachtige Cameron Highlands achter ons



Terug in onze bubble in Pangkor beginnen de voorbereidingen - vooral het opruimen van de werkplaats onder het brugdek - voor het weer te water gaan.



Aangezien we op onze standplaats inmiddels elke avond overstelpt worden met grote wolken (bijtende) mugjes kijken we ernaar uit daaraan te ontkomen. Bovendien....het wordt ook tijd na ruim 6 maanden op het droge. Op vrijdag na de middag komt de ingenieuze botenlift die ze hier hebben ontwikkeld



Er zijn twee enorme hydraulische draagarmen op de lift bevestigd, waarmee ze zowel monohulls als brede multihulls in- en uit het water kunnen tillen



De genummerde pijlen op de foto wijzen deze armen aan. Aangezien bij het eruit halen de tubes behoorlijk strepen op ons brugdek hebben achtergelaten, worde die nu met speciale covers bedekt



Het gaat allemaal, ondanks de druilregen, soepel en snel



en, hoewel we daar alles bij elkaar 4 maanden lang prima hebben gestaan, laten we dit plekje nu toch weer met plezier achter ons



In no time staat de lift klaar voor de lancering van de Bella Ciao



en een paar minuten later starten we de motoren



en varen we naar de steiger



En dan gaan we ons voorbereiden op ons vertrek uit Pangkor naar het noorden. Als we op maandagmorgen de motoren willen starten om vast een stukje op te varen, naar een ankerplekje van waaruit we in een grote dagtocht een volgende geschikte ankerplek kunnen bereiken, start de stuurboord motor niet...heeft Frits zoveel energie, onder andere in het vaarklaar maken van de motoren gestopt en dan dit! Gelukkig is al snel duidelijk dat de startaccu er geweest is. Dat probleem is makkelijk op te lossen hier: binnen een uur komt Frits terug met een nieuwe startaccu, die hij, in zijn bekende slangenmenspose installeert



Maar dan is toch echt het moment van afvaart daar: we kijken terug op een fijne tijd in het gastvrije Pangkor marina. Door de inspanningen van directeur James Koh en zijn onvermoeibare staf konden we onze visa laten verlengen, waardoor we nu mogen varen. We hebben hier veel leuke mensen ontmoet en varen weg vol goede herinneringen. Maar nu is het toch ook weer heerlijk om een stukje te kunnen gaan varen!







Je moet hier onder de kust de hele tijd goed opletten vanwege de visnetten die overal uitstaan



Vaak zijn de drijvende vlaggetjes en bolletjes bijzonder moeilijk te zien.



Maar meestal komt de desbetreffende visser dan pijlsnel naar ons toe gevaren om ons te waarschuwen: hij wil zijn netten immers ook graag heel houden! Na zo'n dagje opletten, is het heerlijk relaxen in de kuip



We zijn in 2 etappes onderweg naar Georgetown op het eiland Penang. Tussen het eiland en de vaste wal zijn twee hoge bruggen aangelegd, die hoog genoeg zijn voor ons om onderdoor te varen







Toch is het altijd spannend om onder bruggen door te varen met zo'n hoge mast als wij hebben, dus dan kijk je extra goed naar boven. En daar zie je dan twee grappige details van deze brug



Zo komen we aan in Goergetown



Wat op het plaatje meteen opvalt is de Komtar, het grote ronde bouwsel van 68 verdiepingen in het centrum van de stad. Ook in de stad ronddolend is deze toren een mooi orientatiepunt



We hebben er zin in om deze stad te gaan verkennen dus de volgende ochtend vertrekken we meteen richting centrum. Er is natuurlijk meteen van alles te zien om ons heen







we passeren een visboer die zijn waren zeer appetijtelijk tentoon heeft gesteld (inclusief de inkvis in de inkt)



en ook hier worden we weer getrakteerd op een Chinese tempel die open is: wat een kleurrijk en ook wel een beetje mysterieus schouwspel!



















Er is hier overal wel wat te zien...als we verder lopen treffen we een prachtig streetart-werkje aan



We dwalen nog wat verder door de gezellige straatjes van het centrum



en zo lopen we tegen een Hindutempel aan, die helaas dan weer gesloten is



Moe en vol van alle indrukken van deze leuke stad keren we in de loop van de middag terug naar de boot. De volgende dag hebben we een soort route uitgezet. Ook Georgetown wordt bevolkt door een behoorlijk grote Chinese gemeenschap. Veel van de voorvaderen van deze mensen zijn hier gekomen als zeelui en hem gedrost om hier een nieuw leven op te bouwen. Men vestigde zich aanvankelijk aan zee, waar grote steiger-dorpen werden gebouwd, per 'clan' of kongsi, zoals zo'n handelsfamilie in de Chinese gemeenschap heet. Het waren oorspronkelijk bevrachters en vissers. Deze steiger-gemeenschappen bestaan nog altijd en die willen we bezoeken. Maar eerst nog even een klein stukje Engelse erfenis: Fort Cornwallis



Er wordt hier momenteel archeologisch onderzoek uitgevoerd en daardoor, en waarschijnlijk ook vanwege corona, is het Fort gesloten. Dus lopen we, via de duidelijk ook onder Engelse invloed ontstane Church Street Pier







door naar de Chinese steigers: een bijzonder soort Chinatown, waar de families nog altijd geordend per Kongsi wonen: we passeren de Ong-steiger, de Lim-steiger, de Chew-steiger, de Tan- teiger, de Lee-steiger, en de Yeoh steiger. Elke steiger heeft aan de straatkant een bloeiende handel: van autoreparatie, tot restaurantjes, afgewisseld met metaalwerkplaatsjes, groentewinkeltjes, brommer- en autoverhuur en zo voort.







Op verschillende steigers kun je ook naar 'binnen' lopen, door de straatjes en de steegjes die hier in de loop der tijden ontstaan zijn











En zo worden we deel van deze bijzondere wereld aan het water



























Van daaruit lopen we weer de stad in waar we ook, intussen wetend wat een 'kongsi' is nog enkele van deze gemeenschappen tegenkomen: vaak hebben ze een heiligdom met daaromheen gegroepeerd de familiewoningen























We genieten enorm van al het moois dat de stad ons te bieden heeft



en hier dan nog een beginnetje voor degenen die een van de vele Chinese talen wil leren



Hierna dwalen we nog wat verder door de leuke straatjes van het oude stadscentrum















zo komen we in een straatje vol met vrolijke streetart























En hoe leuk is dit ergens midden op straat



Er moet natuurlijk ook nog wat gegeten worden, dus zoeken we ons een zeer hip koffietentje uit waar we lekkere Deense koffiebroodjes eten. Maar onze aandacht wordt vooral getrokken door de taartjes/petitfours die ze hier maken



wat een strakke kunstwerkjes!
Het wordt tijd om nog even langs het electronikacentrum onder de Komtar te gaan, omdat we daar voor zeer gunstige prijzen een tablet hebben gezien. En dan zijn we ook wel weer vol van alle indrukken van deze stad en pakken de bus naar huis.
Er is nog een laatste bestemming in Penang die we willen bezoeken: Penang Hill. Je kunt er met een cable car naar boven en vandaar overzie je het gehele eiland. Daarom vertrekken we de volgende ochtend naar het grondstation van de cable car. Daar blijkt het enorm druk te zijn! Dat hadden we even niet verwacht en zijn we ook niet meer zo gewend...In Maleisie is het in alle ruimtes waar je met meer mensen bent sterk aanbevolen om een mondkapje te dragen, en de meeste mensen doen dat ook wel.



Verder is de regel dat je 3 kaki's (voet = 1 meter) afstand moet bewaren. Dat is voor veel mensen ingewikkeld. Maar ja, we zijn nu hier en we willen eigenlijk toch wel heel graag die berg op, dus hopen we er maar het beste van en vervoegen ons in de rij: eerst om tickets te kopen en dan in de wachtrij voor het treintje. Als het treintje voorstaat worden we er massaal ingepropt...tja...best wel een beetje stressvol. We beklimmen 5 minuten lang een enorm steile heuvel (dit had ik toch niet graag te voet gedaan!) en dan zijn we boven. We hebben meteen uitzicht over de stad naar zee



We lopen nog een beetje verder naar boven en daar treffen we op deze bijzondere plek een Hindutempel



























We lopen hierna nog een klein stukje verder en daar staat dan weer iets heel anders: een moskee



wat ademt dit gebouw een totaal andere sfeer dan de Hindutempel: fascinerend!
Maar we kwamen hier eigenlijk voor de natuur: de berg is een groot tropisch regenwoud



en men heeft hier het educatieve park 'The Habitat' aangelegd: een wandelig door het regenwoud met op allerlei plekken uitleg en toelichting. Het blijkt een fantastische keuze te zijn om deze wandeling te gaan doen. De wilde en kleurrijke flora en fauna zijn ademenemend, kijk maar



















Onderweg komen we bij een zeer interessante soort van ronde hangbrug



van waaruit je een uitzicht over het hele eiland Penang hebt



Men had ontdekt dat de lucht op de hoogten (800 m) genezend werkte voor Europese kolonialen die hier allerlei nare ziektes, zoals malaria, dengue, cholera, tyfus, luchtweginfecties en zo voort, opliepen. Vandaar dat er hier in 19e eeuw in de heuvels een soort (luxe) herstellingsoord werd gebouwd



waar aanvankelijk Nederlandse tabaksplanters uit Sumatra konden herstellen van malaria. Later werd het meer een chique hotel, maar nog steeds werd het ook gebruikt als herstellingsoord. Inmiddels resten er nog slechts ruines



Teruglopend naar beneden ziet Frits met zijn scherpe ogen ineens een aapje hoog in de bomen (gelukkig 'ziet' mijn camera het ook)



We vervolgen onze regenwoud wandeling en komen door het 'gemberbos' waar allerlei bijzondere gembersoorten bijeen zijn gebracht waaronder dit prachtige type







Dan komen we weer door een vlinderkolonie







Zelfs een soort van elfenbakjes ontbreken hier niet



En...wie zei er dat sanseveria's van die saaie planten zijn?











We vervolgen ons pad en genieten verder van de felle en vaak ook subtiele kleuren- en bloemenpracht in dit tropisch regenwoudpark























Met deze heerlijke wandeling eindigt ons verblijf in Penang. We vertrekken de volgende dag naar ons voorlopige einddoel: het eiland Langkawi. Dat ligt helemaal in het noorden van Maleisie, vlakbij Thailand, maar dat land is voorlopig nog helemaal gesloten voor ons. En we willen daar ook niet heengaan als we daarna niet weer terug kunnen naar Maleisie, en dat is op dit moment ook nog niet mogelijk. Kortom: Langkawi, here we come. En we zullen hier zeker nog tot half september, en wellicht nog een tijd langer verblijven.
We wensen iedereen in Nederland een fijne vakantie.

Juli: moesson in Maleisie

We vertrekken vroeg in de ochtend vanuit Penang richting de eilandengroep van Langkawi.



Er is gelukkig wat wind zodat we kunnen zeilen. En daardoor komen we mooi op tijd bij het eilandje waar we een tussenstop voor de nacht hebben gepland. We gaan ten anker en liggen een uurtje als het begint te waaien, helemaal uit de verkeerde (noordwest-)hoek: voor we het weten is het alsof we op volle zee liggen...we moeten hier snel weg zien te komen, dus gaat het anker op en varen we naar de lijzijde van het eilandje. Daar liggen we wat beter beschut. Gelukkig neemt de wind in de loop van de nacht weer af, zodat we de volgende ochtend onder normale omstandigheden verder kunnen varen. Aangekomen in de Langkawi-archipel vallen de bijzonder gevormde eilandjes op



We zetten eerst koers naar de de hoofdplaats, Kuah, om in te klaren. Dat is hier speciaal nodig omdat Langkawi belastingvrij is. Normaal gesproken vertrekken hier de veerboten naar Thailand en zelfs naar de Andaman eilanden, maar vanwege de corona situatie is het bij de internationale ferry terminal een dooie boel. Daar moeten wij wel zijn voor het inklaren, en na enig zoeken vinden we de immigratie- en douanebeambten die het leuk vinden dat wij langskomen, want voor de rest hebben ze niet veel te doen. Na een praatje en controle van de papieren is alles snel geregeld en kunnen we gaan rondkijken op de wal. Omdat de ankerketting behoorlijk dun begint te worden bezoeken we eerst maar eens de watersportartikelenzaak in de jachthaven en daar blijken ze binnenkort een zending binnen te krijgen van het juiste formaat ankerketting. Daarvan bestellen we meteen 50 meter. En daarna lopen we nog wat door het stadje en doen verschillende boodschappen. De baai is hier wel erg vies (we zien op een gegeven moment een dooie hond langsdrijven) dus als we de inkopen gedaan hebben die we nodig hebben gaan we anker op. We varen langs enkele prachtige rotsformaties



naar een klein eilandje, Singa Besar



waar we ankeren. Dit eilandje is onbewoond en er is een strandje en een aftappunt voor water dat rechtstreeks van de berg komt. Hier liggen we een paar dagen. Daarna gaan we door naar Telaga,



een baai waar voor twee kunstmatige eilandjes zijn aangelegd, waardoor je er behoorlijk beschut kunt ankeren



Hier is ook een jachthaven, waar we onze bijboot veilig kunnen laten als we iets aan de wal gaan doen en bovendien ligt in de baai een bevriend Nederlands stel met hun boot, hetgeen een hoop gezelligheid geeft.
We doen het rustig aan in Telaga, mede omdat het nu volop moesson tijd is en het water regelmatig met bakken uit de hemel komt, soms wel een heel etmaal lang. Maar als de zon dan weer schijnt is het meteen warm, en dat is dan vaak weer niet lekker om een grote wandeling of fietstocht te maken. Dus proberen we voor onze uitstappen telkens goed naar het weer te kijken. En dat levert een paar erg leuke expedities op. De eerste is naar de zeven bronnen en de waterval, niet ver van de ankerplek. De wandeling begint met een grote groep aapjes (makaken), wat voor ons, Nederlanders natuurlijk toch wel iets bijzonders is



De wandeling bestaat uit het bestijgen van een trap die langs het riviertje naar de bronnen leidt.



De eerste plateaus worden gebruikt door de apenfamilie























En daar lopen we toch maar even voorzichtig omheen, want de apen hier in Langkawi zijn behoorlijk brutaal: ze zijn gewend dat mensen hen voedsel geven, en als dat niet gebeurt willen ze nog wel eens agressief worden. En als je door een aap gebeten wordt moet je meteen een vaccinatie tegen rabies halen, want daamee kunnen deze dieren besmet zijn.
Na het omweggetje komen we op de trap...het is een lange, vermoeiende klim naar boven



maar eenmaal boven bij de zeven bronnen zijn we toch blij dat we het gedaan hebben















Als we aan de afdaling beginnen hebben we een schitterende doorkijk naar zee



Weer bijna beneden aangekomen, takken we even af naar de waterval







Met enigszins pijnlijke knieen van het trappenlopen keren we weer langs de aapjes



terug naar de boot.
We hebben hier ook weer contact gekregen met een stel, met wie Frits jaren geleden in Antigua heeft gekite en die inmiddels hun boot verkocht hebben en hier in Langkawi zijn gaan wonen. Dat is natuurlijk een hartelijk weerzien, des te meer, daar Francois dezer dagen zijn verjaardag viert met een BBQ bij een ander bergriviertje, waarvoor wij ook worden uitgenodigd. Dat levert een geanimeerde middag op, langs de oever van een verkoelend riviertje met kleine watervallen















Een paar dagen na dit gezellige middagje gaat Frits, samen met enkele medezeilers, de uitdaging aan om een van de toppen, waarop wij vanaf de boot uitzicht hebben,



tevens de een na hoogste berg van Langkawi, te bedwingen. De tocht voert weer langs de rivier omhoog



door het tropisch regenwoud











Ze hebben onderweg uitzicht op Thailand (waar we nog niet in kunnen)



en uiteindelijk bereiken ze na een zware inspanning de top







Dan krijgen we een mailtje dat de ankerketting is aangekomen. Dus huren we een auto om naar Kuah te rijden en de ankerketting op te halen. Vervolgens laden we de prachtige glimmende spiksplinternieuwe ketting in de bijboot



en vervangen de oude ketting voor de nieuwe







waarna de nieuwe ketting blinkend in de ankerbak ligt



Na deze operatie rijden we met de huurauto naar de golfbaan op de noordkant van Langkawi, waar we onder het genot van een kopje koffie tussen de bergen door kijken naar



Thailand....dat heel dichtbij is, maar voor ons momenteel nog onbereikbaar. Gelukkig hebben we het hier in Maleisie goed, zijn de mensen vriendelijk en voelen we ons daardoor welkom om af te wachten tot de landen in de omgeving (bij voorkeur Thailand) weer open gaan.

Met dank aan Monique, Bas en Tom voor de foto's van de bergwandeling

Augustus: leuke en nuttige dingen doen

We liggen lekker in Telaga Harbour aan een meerboei



onder het toezicht van een nep-vuurtorentje



dat zeer populair is bij de Maleisiers als bestemming tijdens een dagje uit en waar grappig genoeg zo nu en doen ook een kudde runderen graast. Er vliegen hier indrukwekkende zeearenden rond (die ik nog niet goed op de foto heb kunnen krijgen), maar ook kleine zwaluwtjes met oranje borstjes



We hebben hier zo nu en dan enorme buien - het is nog moessontijd tot oktober - sommige zonder, maar ook regelmatig met onweer











We vangen het regenwater op en dat brengt ons vooralsnog voldoende water om onze watertanks vol te houden, zonder dat we zuinig met water hoeven te doen: we doen er de was mee, we douchen dagelijks...Maar straks als de regentijd voorbij is, zal dat anders worden. Nu hebben we hier in Maleisie nog wel de beschikking over prima kwaliteit drinkwater, maar straks in de Rode- en de Middellandse Zee zal dat anders zijn. Daarom hebben we een bouwpakket voor een watermaker besteld. Het is een fors transport, maar op een dag kunnen we het afhalen en kan Frits met de assemblage















en het inbouwen ervan beginnen. Het is een behoorlijk ingewikkeld apparaat: het pakket bestaat uit veel onderdelen, en dan moet alles ook nog eens passend in onze machinekamer gemaakt worden











Uiteindelijk wordt de electriciteit aangesloten en moet er een speciale, zwaardere accu komen. Die laatste laat nog even op zich wachten, dus kunnen we het nieuwe systeem nog niet echt uitproberen,



maar gelukkig is dat nu ook nog niet nodig met het regenwater dat we hebben! Voorlopig kunnen we al met trots dit prachtige stuk werk van Frits showen.

Er is ook tijd voor het maken van lekkere dingen, zoals deze rijstevlaai bereid met kokosmelk



en echte traditionele hutspot



waarvan we bij een temperatuur van circa 30 graden samen met onze Nederlandse buren, genieten.
Voor de afwisseling maken we zo nu en dan een fietstochtje. Zo fietsen we op een middag naar de andere kant van het eiland, waar we in een tentje bij zee thee drinken



Onderweg komen we allerlei interessante dingen tegen. Op het eiland Langkawi hebben ze overal waar ze bomen hebben geplant, zoals bijvoorbeeld hier langs de weg, voor teakbomen gekozen



Elke teakboom op het eiland is bovendien genummerd



en zo creeren ze hier als vanzelf op een duurzame wijze een grote waarde voor de toekomst.
Iets anders dat we langs de kant van de weg tegenkomen, en dat we tot nu toe op onze reizen nog niet hadden gezien, zijn rubberplantages. Rubber, of eigenlijk latex, de materie die uit de rubberboom komt, wordt hier in de regio (Maleisie, Thailand, Indonesie) op plantages verbouwd.



We zien hier nogal dunne boompjes, netjes in het gelid, met een emmertje eraan.



Als je dichterbij gaat kijken zie je dat er boven het emmertje een snee in de boombast is gemaakt



daaruit loopt de witte latex in het emmertje dat onder de snee is opgehangen



In het emmertje bevindt zich een, inderdaad, rubberachtige substantie,



die vervolgens geoogst wordt en via allerlei (chemische) bewerkingen eindigt in 'natuurrubber'-producten, van fopspenen tot autobanden.
Eens in de 14 dagen huren we, samen met de buren, een auto om boodschappen in de stad te doen. We hebben deze auto meestal een middag en een ochtend. De middag wordt benut voor de boodschappen en de volgende ochtend ondernemen we dan meestal iets leuks. Op die manier ondernemen we een tocht naar de top van de 881 meters hoge Gunung Raya, de hoogste top van Langkawi. Het is een wisselend bewolkte dag, maar gelukkig hebben we mazzel dat het wolkendek zo nu en dan opentrekt, en ons stukjes van het eiland onthult







Eigenlijk leveren de wolken juist wel hele mooie beelden op















Vorig jaar is in Batam (Indonesie) de kap van onze buitenboordmotor gestolen. Op zich was dit bijzonder vreemd, omdat diefstal eigenlijk niet of nauwelijks voorkomt in deze regionen, en we bovendien notabene aan de politiesteiger lagen! Maar toch...helaas.



Om het motortje te beschermen hadden we er een hoesje van stof oveheen gemaakt, maar dat was natuurlijk niet ideaal. Inmiddels hadden we op verscheidene plekken gezocht naar een tweede hands kap, maar dat was tot nu toe niet gelukt, en een nieuw exemplaar kost 300 euro, wat we ook wel weer erg duur vonden. En nu hebben we tijd! Dus zo komt Frits met het plan om dan zelf maar een kap te maken, van glas en epoxy. Een opbergdoos kan, met enige aanpassingen, fungeren als mal



En zo maakt Frits op een van de kunstmatige eilandjes voor ons, onder de bomen een nieuwe kap voor de buitenboordmotor



Na een paar dagen plamuren, schuren, en passen en meten hebben we weer een buitenboordmotor die gezien mag worden







En dan is het weer eens tijd voor een uitje. Tijdens de boodschappen zijn we een paar weken eerder Ria tegengekomen, een Nederlandse, die met haar man Andre jaren geleden ook vertrokken is met een boot, en hier is beland. Zij hebben zich hier gevestigd, en hebben een resort. Ze nodigt ons uit om een kopje koffie te komen drinken. Zo vertrekken we met onze huurauto voor een kopje koffie naar de plek die ze ons heeft aangeduid. Nadat we een steile weg naar boven zijn gereden



stappen we uit en worden we door Ria, Andre en hun honden hartelijk begroet. Daarna stappen we in een soort droom binnen: ze hebben daar op de heuvel met eigen handen een waar paradijs geschapen



Omdat het huis boven op een heuvel ligt is het helemaal met terrassen afgeschermd, zodat er geen aardverschuivingen kunnen plaatsvinden, hetgeen met het gewicht van het imposante huis en het zwembad in diamand-vorm geen overbodige maatregel lijkt.



Ook binnen is alles even prachtig afgewerkt en ingericht



Naast het grote huis hebben ze een traditioneel Maleisisch (houten) huis ingericht voor gasten: dat huis staat op palen



waardoor er makkelijk frisse lucht binnenkomt, en je door te vele veranda's en openslaande ramen en deuren



eigenlijk helemaal geen airco nodig hebt om binnen toch een aangenaam klimaat te scheppen. En Ria en Andre blijken fantastische gastgevers: wat begon als een kopje koffie, zet zich de rest van de dag voort



met onder andere een muziekuitvoering met enkele huisvriendinnen, met elkaar in de spelletjeskamer een partijtje biljarten en een spectaculaire zonsondergang vanuit de woonkamer



Het kopje koffie liep op deze wijze uit op een hele dag genieten.
Weer thuis wacht er, naast het afwerken van de watermaker, een kapotte uitlaat bij onze buren



Aan het eind van de middag nemen we meestal een snackje en een drankje in de schaduw met een lekker windje op het voornet



Ons laatste uitje betreft een bezoek aan de taoistische Thean Hou tempel.







Deze tempel is nog heel nieuw (in 2017 geopend) maar gebaseerd op oude Chinese tradities en gebouwd volgens klassieke richtlijnen en met traditionele technieken. Zo zijn de voorstellingen op de stenen met de hand gebeiteld







en zijn de deuren, inclusief de daarop te bewonderen voorstellingen, in China gemaakt, en bestaan ze uit het een massief stuk bewerkt hout







De tempel is tot stand gekomen met donaties van Hainan-Chinezen uit heel Maleisie en ook uit China. Zo staat op het rode bordje boven deze steengravure de naam van de schenker



Dat de wereld niet alleen uit Taoisme bestaat krijgt in deze tempel alle ruimte met rondom het hoofdgebouw altaren voor godheden uit andere godsdiensten, zoals een boeddha-altaar en hier een hindu-altaar



De tempel zelf is gewijd aan Ma Zu, bekend als de Hemelse Moeder en vooral geeerd door volk van de zee: zeelieden, vissers en andere varensgasten. We zien haar op deze foto in het midden



geflankeerd door de godin van de waterkant ter linkerzijde



en de god/godin van de genade aan haar rechterhand. Ook hier zien we weer de integratie tussen de verschillende Oost-Aziatische godsdiensten, want de god/godin van de genade is een bodhisattva, vooral vereerd door de Mahayana Boeddhisten. Deze laatste godheid is zo transcendent dat deze de geslachtelijke grenzen overstegen is en daarom als man en vrouw wordt afgebeeld



De binnenkant van dit hoofdgedeelte van de tempel is voorts op de meest kleurrijke manier versierd: het plafond



de zijmuren







de zijkanten naast het hoofdaltaar



en zoals we reeds eerder zagen de deuren. De Chinezen hebben in hun tempels net zoiets als de katholieke kaarsjes in de kerken: joss-sticks. Dat zijn wierook stokjes die je aansteekt en bij een altaar neerzet met als doel om een bepaalde wens of geluk van de desbetreffende godheid te vragen. Je hebt de joss-sticks in alle soorten en maten



ik koop een bundeltje



en maak onder begeleiding van de uitermate vriendelike meneer die ons hier in de tempel beleid en uitleg geeft een rondje, waarbij ik bij verschillende altaren, telkens 3 stokjes neerzet



waarbij ik vurig veel geluk wens voor iedereen ie dit leest

Met dank aan Monique voor de foto's

September: schipbreuk en bootje bouwen

September is een maand met veel zware moessonbuien, die niet alleen veel regen brengen, maar ook soms harde windvlagen. Wij liggen gelukkig aan een hele stevige meerboei, en maken ons niet veel zorgen. Maar dat geldt niet voor iedereen op de ankerplaats. Onze buurman slaat regelmatig los, maar gelukkig is hij er tot nu toe steeds op tijd bij geweest om niet op de stenen te verdagen. Dat geldt niet voor een andere boot, die hier al een tijd onbemand ligt en die eerder gebruikt is als rondvaartboot door de baai. Bij het wakker worden na een nacht met weer een paar forse buien is dit wat we zien



Hij is losgeslagen en op de rotsen terecht gekomen. Wij gaan natuurlijk een kijkje nemen vanuit ons bijboot en zien dat hij muurvst ligt



Het is een ferrocement boot, die hier zal gaan breken en zinken. Er zit al een groot gat in. Een dikke week later, na weer een ruige nacht is dit nog over







en door de baai drijven losgeraakte watertanks, een stuk van de bezaanmast, en allerlei andere onderdelen. Dit is niet het enige slachtoffer van het onrustige weer want in de baai bij de hoofdstad van het eiland, Kuah, zijn drie veerboten samen aan de haal gegaan en jammerlijk terecht gekomen op een jachtje waarvan het anker kennelijk ook niet sterk genoeg was



een tijdje later zinkt er bij ons in de baai nog een ander (onbemand) schip, mogelijk door een combinatie van zware regenval en een losgeraakte in- of uitlaat.
Met al die regen die er valt moeten de watervallen op het eiland vol en mooi zijn. Dat gaan we dus maar eens even bekijken.



Dit was begin augustus



en zo is hij nu











Een mooie gelegenheid om eens lekker in het water te spelen







En er is nog een grote waterval op het eiland, die we enkele dagen later bezoeken







Intussen krijgen we ook meer contact met onze buren op de ankerplaats en dan blijkt dat een van hen een mal heeft voor een vaste bijboot. En dat niet alleen, maar hij heeft hier ook een werkplaats. Beide mogen we gebruiken. De rubberbijboten zijn toch wel aan slijtage onderhevig en onze Nederlandse vrienden van de Red Max en wij willen onder de deskundige leiding van Frits eigenlijk wel de uitdaging aangaan om twee bijboten te gaan bouwen. Er wordt daarom materiaal besteld. En als dat eenmaal gearriveerd is,







kan het project beginnen. Het bootje wordt iets groter dan wat we hadden, en het zal van schuim, glas en epoxy worden gemaakt, net zoals Bella Ciao jaren geleden. De werkplaats beschikt ook over een vacuumpomp, en dus gaan we er in eerste instantie voor om het geheel onder vacuum te bouwen, hetgeen als voordeel heeft dat je minder epoxy gebruikt, waardoor het eindproduct lichter wordt.
We beginnen om de mallen (het bootje en het dekje) goed op te zetten, schoon te maken en in de was te zetten







Daarna moet het schuim precies pas gesneden worden om in de mal te passen











het wordt een grote legpuzzel







en om het spoort straks niet bijster te raken worden alle onderdelen genummerd



Daarna kan het proefdraaien met de vacuumpomp plaatsvinden



We leggen alles (droog) in de mal, pakken de mal in een grote plastic zak en dan kan de pomp aan... en dan blijkt dat de pomp bij lange na niet genoeg vacuum kan zuigen om het gewenste resultaat te bereiken! Tijd voor een kop koffie en beraad over plan B



Plan B is dat we laag voor laag met de hand aan brengen: te beginnen met een laag glas met epoxy: alle schuim wordt nu uit de mal gehaald



het glas wordt geknipt en dan kan de eerste glas-klus beginnen



Niet alleen moeten Bas en Monique nu snel leren hoe je dat precies moet doen, maar er moet ook nog eens snel gewerkt worden, omdat het epoxymengsel door de hoge temperaturen hier in ongeveer 15 minuten niet meer verwerkbaar is! Achteraf bezien hadden we dus ook nooit genoeg tijd gehad om dit onder vacuum te doen... We krijgen het met veel inspanning klaar en als het glas er eenmaal in zit moet het schuim worden ingesmeerd met een speciaal mengsel waarmee het op de glaslaag wordt geplakt. Het aanmaken van het mengsel is een stoffig karwei en met mondkapje gehuld in de overall is het bij een binnentemperatuur van circa 35 graden een zweterig karwei



Als het schuim weer pas gelegd is en is vastgeplakt, zit de eerste rond erop. De volgende dag kan de binnenste glas-epoxylaag erop en daarop wordt vervolgens normaal gesproken een product aangebracht dat 'peelply' heet, dat je er als alles droog is weer vanaf trekt. Maar omdat we dat niet konden krijgen gebruiken we polyester douchegordijnen, die je hier voor weinig geld kunt kopen en die hetzelfde resultaat opleveren! Deze laag zal ervoor zorgen dat het product zo glad mogelijk wordt (dus minder schuren en plamuren straks).



Als dit allemaal is aangebracht, kan het drogen en kunnen we intussen het dekje doen, volgens dezelfde procedure



En dan is het grote moment aangebroken dat het bootje uit de mal moet: dat vereist behoorlijk wat krachtwerk







Maar dan komt er uiteindelijk toch echt een vorm van een bootje uit de mal



en kan Frits het resultaat inspecteren



WORDT VERVOLGD

Met dank aan Monique voor de foto's

Oktober: bootjes bouwen (2)

In oktober werken we hard aan de bouw van de bijbootjes. Omdat het leuk is om het hele bootjebouw-verhaal bij elkaar te hebben, volgt hier eerst nog een keer het verhaal van de start, zoals dat al op de blog van september is verschenen.

Er wordt materiaal besteld. En als dat eenmaal gearriveerd is,







kan het project beginnen. Het bootje wordt iets groter dan wat we hadden, en het zal van schuim, glas en epoxy worden gemaakt, net zoals Bella Ciao jaren geleden. De werkplaats beschikt ook over een vacuumpomp, en dus gaan we er in eerste instantie voor om het geheel onder vacuum te bouwen, hetgeen als voordeel heeft dat je minder epoxy gebruikt, waardoor het eindproduct lichter wordt.
We beginnen om de mallen (het bootje en het dekje) goed op te zetten, schoon te maken en in de was te zetten







Daarna moet het schuim precies pas gesneden worden om in de mal te passen











het wordt een grote legpuzzel







en om het spoort straks niet bijster te raken worden alle onderdelen genummerd



Daarna kan het proefdraaien met de vacuumpomp plaatsvinden



We leggen alles (droog) in de mal, pakken de mal in een grote plastic zak en dan kan de pomp aan... en dan blijkt dat de pomp bij lange na niet genoeg vacuum kan zuigen om het gewenste resultaat te bereiken! Tijd voor een kop koffie en beraad over plan B



Plan B is dat we laag voor laag met de hand aan brengen: te beginnen met een laag glas met epoxy: alle schuim wordt nu uit de mal gehaald



het glas wordt geknipt en dan kan de eerste glas-klus beginnen



Niet alleen moeten Bas en Monique nu snel leren hoe je dat precies moet doen, maar er moet ook nog eens snel gewerkt worden, omdat het epoxymengsel door de hoge temperaturen hier in ongeveer 15 minuten niet meer verwerkbaar is! Achteraf bezien hadden we dus ook nooit genoeg tijd gehad om dit onder vacuum te doen... We krijgen het met veel inspanning klaar en als het glas er eenmaal in zit moet het schuim worden ingesmeerd met een speciaal mengsel waarmee het op de glaslaag wordt geplakt. Het aanmaken van het mengsel is een stoffig karwei en met mondkapje gehuld in de overall is het bij een binnentemperatuur van circa 35 graden ook nog eens een zweterig karwei



Als het schuim weer pas gelegd is en is vastgeplakt, zit de eerste ronde erop. De volgende dag kan de binnenste glas-epoxylaag erop en daarop wordt vervolgens normaal gesproken een product aangebracht dat 'peelply' heet, dat je er als alles droog is weer vanaf trekt. Maar omdat we dat niet konden krijgen gebruiken we polyester douchegordijnen, die je hier voor weinig geld kunt kopen en die hetzelfde resultaat opleveren! Deze laag zal ervoor zorgen dat het product zo glad mogelijk wordt (dus minder schuren en plamuren straks).



Als dit allemaal is aangebracht, kan het drogen en kunnen we intussen het dekje doen, volgens dezelfde procedure



En dan is het grote moment aangebroken dat het bootje uit de mal moet: dat vereist behoorlijk wat krachtwerk







Maar dan komt er uiteindelijk toch echt een vorm van een bootje uit de mal



en kan Frits het resultaat inspecteren



Hier pakken we de draad van het vervolg op.

Het dekje kan nu volgens dezelfde procedure worden aangepakt:



en dus worden de onderdelen hier ook genummerd, wordt een glaslaag aangebacht, komt het schuim erop en wordt op de schuimlaag weer een laag van glas en epoxy aangebracht. Door de hoekjes en de bochtjes in het ontwerp is het goed opvullen van de mal best een uitdaging. Maar de leercurve van Bas en Monique is steil. En zo kunnen we na 2 dagen ook het dekje uit de mal halen











Nu hebben we dus de hoofdonderdelen van het eerst bootje! We zetten het dekje op de romp



Ja hoor: het begint al echt op een bootje te lijken!
En we kunnen aan de slag gaan met de rompen en de dekjes van het tweede en het derde bootje











en met het maken van de onderdelen, zoals de vloertjes, waarmee het nodige pas- en meetwerk gemoeid is







en die we met koolstof verstevigen















en de achterplaten







die moeten zorgen voor luchtdichte kamers voor het drijfvermogen op respectievelijk de bodem en achterin de bootjes.
Omdat we er straks, als de dekjes er eenmaal opzitten niet meer goed bij kunnen, maken we de binnenkanten van de rompen glad



En dan kunnen de vloertjes in de rompen worden geplakt



de dekjes er op en beginnen de bootjes er echt op te lijken



Er is natuurlijk regelmatig overleg, waarbij Frits Bas en Monique instructie geeft



die vervolgens in de praktijk wordt toegepast



Frits heeft bedacht om een buis te lamineren aan de buitenkant, waaraan we de stootrand kunnen monteren



En het geheel begint al meer en meer op een bijbootje te lijken



Intussen viert Frits zijn verjaardag: overdag in de werkplaats, die Bas en Monique met vlagggetjes opvrolijken



en 's avonds aan boord met een gezellige borrel en opnieuw prachtige versieringen, precies in de juiste kleuren







Na nog weer de nodige rondes plamuren en schuren en het monteren van allerlei kleinere onderdeeltjes (zoals het loosgat achterin, de versterkingen voor de hijspunten en voor het buitenboordmotortje en een kastje voorin), is het bootje verfklaar voor de grondlaag







Intussen hebben Bas en Monique nog wat schuurwerk te doen



Frits gaat door en kan het bootje in de juiste kleur verven







en even een genietmomentje inlassen als de kleur er goed is opgekomen



Dan nog antislip op dek en het vloertje, handvaten maken, de waterlijn aanbrengen en een laag aangroeiwerende verf (antifouling) onderop



Intussen heeft Frits de stootrand gemaakt: hij heeft noodles



in een slurf van zonbestendige stof genaaid, met aan de andere zijde een pees om het geheel in de gleuf van de pvc-buis te schuiven:



Het bootje is nu klaar voor transport naar het water











het wordt uitgeladen op het strand



en daar is-t-ie dan



















En hij doet 't! Kijk maar

























Met dank aan Monique voor de foto's

Laatste verhaal 2020

Een week nadat ons bootje tewater is gegaan, kan ook bootje 2, van onze vrienden van de Red Max te water



De opluchting na het harde werken in de hitte van de afgelopen weken is groot



Nu kan buiten op het eilandje in de frisse lucht de laatste hand eraan gelegd worden (motortje monteren, inrichten). En zo liggen dan op een middag onze nieuwe bijbootjes gezusterlijk naast elkaar achter de Bella Ciao



Daarna is het tijd om Reinhildes verjaardag te vieren, met een hele leuke licht-ballon en lekkere hapjes



Er is, nu onze bootjes drijven, weer wat meer tijd voor leuke dingen, dus pakken wij weer eens de fietsen



om weer eens een kijkje bij de waterval te gaan nemen



op de terugweg passeren we deze twee fotogenieke runderen



Dan blijkt dat ons buitenboordmotortje ook niet meer helemaal is wat het zou moeten zijn, en omdat je hier voor uiterst gunstie prijzen kunt inkopen, kopen we oon nog een nieuw buitenboordmotortje, hetzelfde als we hadden, een 9,8 Mercury, die Frits meteen gaat 'invaren'



Intussen proberen we ons derde bootje, dat we hebben gebouwd om de materiaalkosten van de andere twee te dekken, aan de man/vrouw te brengen. Er zijn enkele gegadigden, en bovendien wil de man van wie we de werkplaats hadden gehuurd dat we deze leegmaken. Dus brengen we nu ook het laatste bootje naar het eiland om het verder af te werken. We nemen het bokje, waarop het op werkhoogte kan staan meteen mee







Het is inmiddels december en kerstmis begint in zicht te komen. We gaan nog steeds eens in de 14 dagen gezamenlijk boodschappen doen in de stad en het is bijzonder leuk om te zien hoe hier in de winkelcentra met symbolen van de verschillende godsdiensten wordt omgegaan







Trouwens, ineens word je je zo bewust van het feit dat 'onze' christelijke Maria, ook een gesluierde vrouw was net als deze meisjes pop...
En zo werd het kerst en blijkt men dat ook hier als het begin van de vakantieperiode te beschouwen. Vanwege de toename van de aantallen virus-besmettingen in het land waren de meeste provincies (waaronder die van ons) enkele weken op slot. Dat beketende dat er niet gereisd kon worden tussen de provincies (voor het buitenland is Maleisie als sinds 18 maart gesloten). Gevolg was dat het op vakantie-eiland Langkawi weer behoorlijk stil werd...want men leeft hier de laatste maanden in feite van de binnelandse toeristen, vooral uit Kuala Lumpur. Niet leuk voor de bedrijven hier, die voor een groot deel leven van het toerisme. Omdat de cijfers zich na het nemen van de strengere maatregelen weer in de goede richting gingen bewegen, ging Langkawi, waar geen ziektegevallen meer waren, na 2 weken weken 'open'...maar dat schoot niet echt op voor de mensen hier, want Kuala Lumpur bleef nog dicht. Maar, tot ieders grote vreugde ging het uiteindelijk ook beter in Kuala Lumpur en konden de maatregelen ook daar worden teruggeschroefd, zodat reizen tussen de provincies weer mogelijk werd... precies een week voor het begin van de vakantietijd! Dus er begon weer wat leven in de brouwerij hier te komen, de zonsondergang-boottochtjes kwamen weer door de baai, en feesteiland naast ons begon weer bezoekers te krijgen, er scheurden weer meer waterscooters door de baai (helaas voor ons) en de restaurantjes en de wegen liepen weer voller. Op kerstavond was er zelfs een vuurwerk op het feesteiland (en kerstliedjes in een soort discoversie)



Wij werden door het Nederlandse stel dat we hier een paar maanden terug al waren tegengekomen en die we met enige regelmaat zien, uitgenodigd om in hun prachtige, zelfgebouwde huis op de heuvel kerst te komen vieren...Het voorgenomen programma omvatte: kerstzwemmen in hun zwembad, samen kerstmuziek maken (waarvoor huisvriendin Cheryl speciaal kwam om ons op de piano te begeleiden), een kerstdinee van Hollandse kost bestaande uit zuurkool met spek en worst en hachee met aardappelen, genieten, relaxen in de jacuzzi. En dan mochten we ook nog blijven slapen. Het werd een onvergetelijke kerstviering















































We kijken terug op een rustig jaar, van weinig reizen - 150 zeemijl om precies te zijn. We hebben ons hier in Maleisie welkom en veilig gevoeld vanaf het moment dat de pandemie uitbrak. We hebben er naar verhouding weinig last van gehad. We hadden gehoopt om deze maanden door Zuidoost Azie te kunnen reizen. Dat was helaas vanwege de pandemie niet mogelijk. We hebben de tijd grotendeels benut om de boot weer in topconditie te krijgen. En om een nieuwe bijboot te bouwen. Anders dan we hadden gedacht, maar al met al hebben we het bepaald niet slecht gehad. We hopen komend jaar onze reis weer voort te kunnen zetten, of eigenlijk...deze min of meer 'af' te kunnen maken. Het plan is om in januari via de Malediven en de Rode Zee naar de Middellandse Zee te reizen. Er zijn helaas weinig landen waar we heen kunnen onderweg, alleen de Malediven zijn tot nu toe (nog) open. We gaan proberen om rond begin april in de Middellandse Zee te zijn...en dan hopen we dus maar, dat we daar ergens terecht kunnen.
We realiseren ons dat wij, vergeleken met heel veel mensen overal ter wereld, inclusief veel van onze trouwe lezers, een enorm geluk hebben gehad dit jaar. We bevonden ons op een prima plek, waren veilig, zaten in een prachtige omgeving waar we welkom waren, en hadden de ruimte om buiten te zijn, van de zon te genieten en van de natuur om ons heen. Er waren overal lieve, gezellige, vrolijke mensen. Bovendien...we zijn al heel ver gevorderd met onze tocht, we hebben al zo veel gezien van de wereld! We gunnen iedereen weer een beter, gezonder, blijer, gezelliger, relaxter leven.
Het is vanuit dat bewustzijn dat we deze kaart hebben gemaakt





Met dank voor de foto's van Monique

[juni 2022]

[juli 2022]

[aug 2022]

[sept 2022]

[okt 2022]

[nov 2022]

[2021]

[2020]

[2019]

[2018]

[2017]

[2016]

[2015]

[2014]

[2012/13]

[2010/11]

120 m² zeiloppervlak
120 m² lichtweerzeil
In blauw zijn de 4 gastenhutten (1x tweepersoons en 2x eenpersoons) gemarkeerd
Overal aan boord genieten