Bestemming bereikt!

We hebben nu nog een kleine 600 mijl te gaan naar Suez en daarna nog 320 naar het Turkse Finike, onze voorlopige eindbestemming



We zijn nu in het gedeelte van de Rode Zee aangekomen waar de heersende wind noordwest is, dus tegen. Bovendien is die wind vaak hard. Hieronder is een typische weerkaart voor het noordelijk deel van de Rode Zee afgebeeld: hoe roder de kleur hoe harder de wind. De vlaggetjes wijzen in de richting waar de wind vandaan komt en elk vlaggetje staat voor 10 knopen wind. Je ziet nu dus een plaatje waarop voor het gehele noordelijk deel van de Rode Zee er strakke noordwesten wind tussen de 20 en de 30 knopen voor gegeven. Ook zie je hier mooi het 'draaipunt' van de wind ter hoogte van Port Sudan.



Bij een dergelijk weerbericht ga je dus niet naar het noorwesten op weg! Je moet hier vooral geduld hebben, om een rustig moment af te wachten om weer een stap verder te kunnen doen. En een rustig moment betekent in dit geval geen wind en als je erg veel mazzel hebt zelfs wind uit zuidelijke richting. Je moet voor dit traject dan ook goede weerberichten hebben en veel diesel. Gelukkig hebben we die laatste twee ruimschoots: onze vriend Gerard voorziet ons dagelijks van een uitstekend 3 daags weerbericht, precies toegesneden op ons traject en we hebben veel extra jerrycans met diesel aan boord. En, heel belangrijk, we hebben geen haast.
Na de magische ankerplek van Marsa Umbeila benutten we het volgende weatherwindow om weer een forse stap verder naar het noorden te komen. We hebben ongeveer 3 dagen voor deze stap: in eerste instantie nog een beetje tegenwind, dan zal de wind wegvallen en uiteindelijk zal er zelfs harde tot zeer harde wind uit het zuidoosten komen. We varen de eerste anderhalve dag op de motor, niet onze favoriete manier van voortbewegen, maar hier de enige manier om verder te komen. Uiteindelijk komt inderdaad de zuidoostelijke wind, maar het duurt langer dan we hoopten voordat deze krachtig genoeg is om de motoren uit te kunnen zetten. Ons doel is Safaga, waar een stad is en een groot eiland voor de kust ligt, El Hashish heet het, dat mooie bescherming tegen de zuidoostelijke wind biedt. Als de wind dan later weer naar het noorden draait kunnen we een paar mijl erder varen, naar de baai 'Soma' die uitstekend beschut is tegen alle noordenwinden



We lopen precies op tijd bij Safaga binnen, want het begint heel hard te waaien uit het zuidoosten, een ongekend fenomeen, naar een plaatselijke kapitein ons later zal vertellen. We laten ons anker vallen bij de pijl, maar dat blijkt vlakbij een grote marinehaven te zijn. En het Egyptische leger is niet gediend van pottenkijkers. In de loeiende wind komen er 2 mannen in een RIB naar ons toe om naar onze papieren te vragen. De ene is van de politie, de andere kapitein van een boot die hier min of meer opgelegd ligt, nu er vrijwel geen toeristen (lees: duikers) zijn. De kapitein spreekt een aardig mondje Engels en kondigt aan dat de adminiraal van de marinebasis onze papieren zal komen inspecteren....wij vragen of we hier ook aan diesel kunnen komen en hij geeft aan dat hij later (zonder de politieagent) terug zal komen. Inderdaad komt hij later terug en waarschuwt ons dat we heir snel weg moeten, want dat het leger heel moeilijk gaat doen als ze langskomen. Ook kan hij niet zomaar bij ons langs komen. Maar we spreken af dat hij als het donker is naar ons toe komt. Dat gebeurt. Hij heet Imad, is kapitein van een van de werkloze duikersboten hier, en hij is enorm hartelijk en bereid om ons te helpen aan diesel, een Egyptische simkaart en groenten en fruit. Twee uur later is hij terug met alle boodschappen. Hij vertelt dat hij en zijn jonge gezin momenteel geen inkomsten hebben en leven van een paar dollar per maand. Toch vraagt hij geen extra geld. We zijn hem erg dankbaar voor zijn belangloze behulpzaamheid.
De volgende ochtend als het nog maar nauwelijks licht is, om 5 uur, lichten we het anker en vertrekken naar de Soma baai verderop. Zo ontlopen we gedoe met de admiraal en al is het zo vroeg in de ochtend verschrikkelijk koud hier, toch zijn we ontzettend blij als we anderhalf uur later het anker voor een strandje met strandstoelen en in aanbouw zijnde hotels in Soma laten vallen.



Hier liggen we fantastisch nu de wind naar het noorden is gedraaid en dat de komende dagen ook zal blijven doen.
Terwijl we hier liggen komt het bericht door dat er in het Suezkanaal een enorm containerschip de doorgang blokkeert...



En de daarop volgende dagen blijkt dat het schip niet zomaar weg is daar! Aan de ene kant denken wij: nou ja, wij zijn daar voorlopig nog niet. Maar anderzijds moet het natuurlijk allemaal ook niet te lang gaan duren, want wij hopen toch over een week of twee wel zover te zijn opgeschoten om erdoor te willen.
Er volgen dagen met veel wind



De wind zorgt voor enorme zandstormen om ons heen die zo nu en dan zelfs de zon bijna wegnemen, ons het zicht naar de overkant van de baai ontnemen



en die de boot bedekken met een laag woestijnzand



Ook hier komt er weer een uitermate vriendelijke Egyptenaar in zijn RIB langs om te informeren of wij nog wat nodig hebben. Said, zoals hij heet voorziet ons van nog wat extra groente, fruit en eieren. In de volgende dagen komt hij zo nu en dan even een praatje bij ons maken. En in tegenstelling tot de verhalen die de ronde doen, over graaiende Egyptenaren, hebben wij tot nu toe alleen maar ontzettend positieve ervaringen met mensen die gewoon aardig, behulpzaam en belangstellend zijn. We kunnen niet van boord omdat we hier niet zijn ingeklaard en zijn we natuurlijk erg blij met onze simkaart, waardoor we kunnen internetten aan boord en dagelijks de weerberichten kunnen binnenhalen - die ons dagenlang blijven informeren over de keiharde noordwestenwind die in dit gebied door blijft staan. En over de enorme inspanningen om het containerschip Ever Given vlot te krijgen en de blokkade van het kanaal op te heffen.



in de loop van de week zien we op internet dat het vlottrekken van het containerschip, onder andere door het Nederlandse sleepbedrijf Smit succesvol is



en dat men bezig is de file die bij het kanaal is ontstaan op te lossen door 24-uur doorvaren van de konvooien.



Hebben wij even mazzel! Juist als wij aankomen zal het kanaal ook weer vrij zijn voor kleine schepen, aldus onze agent, Captain Heebi van het agentschap Prince of the Red Sea, die ons van dag tot dag op de hoogte heeft gehouden van de ontwikkelingen rond de Ever Given.
Intussen doen wij klussen aan boord en blijft Frits vlijtig oefenen op zijn keyboard



Het gaat nu naar Pasen toe en er worden op het strand de ligbedden klaargezet voor de toeristen die kennelijk toch verwacht worden



En opmerkelijk genoeg wordt het weer in het Paasweekeind rustiger en blijken er inderdaad toeristen te komen die zich overdag met allerlei watersporten (windsurfen, kitesurfen, duiken) vermaken en die we zelfs op het strand signaleren. Het wordt nu zo rustig dat we het er zelfs op wagen om, met nog maar een beetje tegenwind, een baai naar het noorden, Maqadiq op te schuiven. Daarna wordt het nog wat rustiger



en maken we de volgende stap langs Hurghada, waar we constateren dat vrijwel alle duikersboten niks te doen hebben



We varen langs de prachtige riffen, waaraan Hurghada zijn populariteit als duikparadijs ontleent



terwijl intussen ook de eeste boortorens opdoemen



Aan het eind van de dag laten we ons anker vallen in de baai van Umm el Kiman, van waaruit we gaan proberen in een keer door te stoten naar Suez.
Om deze tocht onder zo gunstig mogelijke omstandigheden af te leggen, steken we over naar de Sinai kant van de Golf van Suez, omdat de wind daar wat gunstiger staat en omdat we er stroom mee zullen hebben. En zo varen we twee dagen langs de prachtige Sinaikust







We zien ineens hoe de reflectie van het rode zandsteen en het waas van zand voor de zon de Rode Zee rood kleuren



Aan de zeezijde komen we nu door grote velden met boortorens



Helaas moeten we wel het hele stuk motoren, want de windshift naar het zuiden, die we verwacht hadden, blijkt wel zo licht te zijn (2 knopen) dat we daarop nog weken onderweg zouden zijn geweest naar Suez. Zo komen we op de motor na 2 nachten doorvaren langs de Sinaikust in het ankerveld van de schepen die inmiddels weer liggen te wachten op een normale doorvaart







Als wij in de vroege ochtend arriveren bij de ingang van het kanaal (waar ook de 'jachtclub' is waar wij onze agent zullen treffen) is men juist bezig met het klaarmaken van het ochtendkonvooi



Onze vlag vertelt het verhaal van de wind die we de afgelopen weken hebben gehad



We worden welkom geheten en bij het afmeren geholpen door Karkar, de man die hier als havenmeester fungeert en door onze veelgeprezen agent, Captain Heebi. We blijken in goede handen gevallen te zijn. Captain Heebi



gaat direct aan de slag met het papierwerk voor de Suezkanaal doorvaart en Karkar komt met een cadeau:



En dan is er nog de oude Said, die boodschapjes voor ons doet: brood, groente, fruit... Want we mogen ook hier niet van het Yacht Club terrein af, omdat we niet zijn ingeklaard in Egypte en dat ook niet gaan doen. Maar we hebben niets te klagen hier: we hebben uitzicht op de grote schepen die vlak langs komen en we worden uitstekend verzorgd. Captain Heebi komt langs met een doos taart... het kan niet op hier! Op een dag komt hij langs met zijn dochtertje voor wie wij nog een paar leuke cadeautjes (kleine flesjes nagellak)hebben



Karkar komt elke dag met iets leuks: zo komt hij langs met een heerlijke lunch met falafel, die we gezamenlijk opeten.



We praten veel met hem, en hij vertelt ons van alles over het leven in Egypte. Hij spreekt heel aardig Engels, dat hij vertelt te hebben geleerd van de passanten (hij werkt al vele jaren op de haven). Dat is des te knapper als blijkt dat hij als gevolg van dyslexie niet kan lezen en schrijven. De laatste dag voor vertrek komt hij met een doos vol baklava



We waren er al over geinformeerd dat de Suezkanaalauthoriteit de passagekosten van zuid naar noord per 1 maart met maar liefst 950 dollar heeft verhoogd! Daarmee is de doorvaart van dit kanaal plotseling nog een stuk duurder dan die door het Panamakanaal. Er worden door de agenten processen tegen gevoerd, maar daar hebben wij nu niks aan: we zijn niet van plan om tot sintjuttemis te gaan wachten op de uitspraak. We kunnen 2 dingen doen: terugvaren en rond Kaap de Goede Hoop naar Europa gaan of die centen neertellen...het zal duidelijk zijn dat het eerste geen optie is, dus gebeurt het tweede.
We zullen in twee etappes, op maandag en dinsdag het kanaal doorgaan, met een tussenstop in Ismailia. Het is hier al vroeg licht (5.30) en om 6 uur is de loods paraat en vertrekken we meteen. We nemen hartelijk afscheid van onze vriend Karkar en Captain Heebi en daar gaan we! Het konvooi naar het noorden vaart ook al en wij voegen in aan de buitenrand van het kanaal.







Hier varen we door het eerste, smalle stuk, waar 10 dagen geleden nog de Ever Given het hele kanaal blokkeerde. Wij worden regelmatig door schepen van dezelfde omvang ingehaald







Maar er varen hier ook andere bootjes



Onze loods gaf meteen al aan wel te willen sturen. En dat houdt hij de hele verdere dag vol: een hele nieuwe vorm van autopilot. Al tuffend komen we op de Bittermeren



en gaan we uitkijken naar de Ever Given, die hier ergens moet liggen... en ja hoor: daar doemt uit de zand-mist het wereldnieuws voor onze neuzen op







Verder is het eigenlijk best saai: voor het merendeel liggen er hoge zandwallen langs het kanaal waar wij niet overheen kunnen kijken. De grote schepen blijven ons met regelmaat inhalen en vanaf de Bitttermeren komen ze ons nu ook tegemoet met het noord-zuid konvooi



In het volgende stuk ligt een pontjesbrug langs de kant



die men in geval van calamiteiten naar de overkant kan varen om het kanaal te kunnen oversteken. Rond 2 uur in de middag arriveren we in Ismailia, waar de boot aan de kade van de Yacht Club kan afmeren en kan de loods naar huis



De volgende ochtend blijkt dat er eerst een Brits oorlogsschip door het kanaal komt, en bij militaire verplaatsingen mogen kleine schepen niet varen. Normaal moet je dan een dag wachten, maar kapitein Heebi heeft geregeld dat wij alsnog om 10 uur, als het oorlogsschip voorbij is, mogen varen. Vandaag is ook de ramadan begonnen, en dat betekent voor onze loods van deze dag een zware dag: hij zal tot bijna zonsondergang onderweg zijn, en dan nog terug moeten reizen van Port Said naar Ismailia om daar het breken van de vasten te vieren in familiekring. Om 10 uur is hij er en is het oorlogskonvooi inderdaad gepasseerd, dus kunnen wij vertrekken. Wij proberen zoveel mogelijk te eten en te drinken buiten de waarneming van onze loods. Ik heb veel bewondering voor het feit dat hij het de hele, saaie dag volhoudt, zonder eten en drinken, alleen bij het middaggebed spoelt hij zijn mond met water. In deze gortdroge omgeving is dat beslist een grote uitdaging. De tocht verloopt verder saai: het ene na het andere grote schip passeert en soms is er dan een klein bootje dat moet roeien voor z'n leven







Dit is duidelijk een arrangement voor de schepen die van noord naar zuid varen



Bij het passeren van dit pontje lijkt het warempel wel alsog we in het Noordoostzeekanaal zijn



We passeren een prachtige brug, waar echter geen verkeer op te bespeuren valt







Onze loods vertelt dat hij gesloten is, omdat de authoriteiten bang zijn dat iemand er een bom vanaf gooit! De zon staat al laag, als er ineens een boot langszij komt (we zijn bijna aan het eind van het kanaal). Daar springt de loods op en we kunnen hem nog net aanwijzingen vragen waar we nou precies verder heen moeten....de mannen op de boot willen geld (bakshish, cadeautje) van ons, maar dat gaan we dus even niet doen. En zo varen we met de ondergaande zon het Suezkanaal uit



de Middellandse Zee op.



We ankeren in een zijkanaaltje, om nog even uit te rusten van deze saaie, maar wel vermoeiende motortocht. De volgende ochtend met ochtendgloren gaat het anker weer op en varen we de Middellandse Zee op voor de laatste 320 zeemijlen van deze tocht, naar Finike in Turkije.
We blijken een passagiertje mee te hebben



De eerste 24 uur kunnen we heerlijk zeilen, eindelijk weer! Helaas valt de wind dan toch weer weg en moeten we de laatste dag en nacht op de motor. En dan....zien we....sneeuwtoppen voor ons opdoemen



De temperaturen zijn er ook naar trouwens. We hebben weer lange broeken en Frits zelfs een warmtepak aan!
We varen de haven in waar behulpzame handen ons helpen afmeren op de quarantaineplek, waar we nu 7 dagen in isolement zullen doorbrengen totdat we een coronatest zullen krijgen en Turkije binnen mogen. Er komen verschillende belangstellende zeilers uit de haven bij ons langs. Zij en onze vriendelijke agent Samet doen boodschappen voor ons en we komen hier niets te kort! Turkije: here we are.

Hier komt een einde aan onze laatste grote oceaanoverzeiling.



Na bijna 11 jaar zijn we nagenoeg de wereld rond, en eindigt hier onze wereldomzeiling. We gaan nu rustig verder bekijken wat we gaan doen...alles is open!