Weer op weg!

We vieren de jaarwisseling weer met onze vrienden in hun prachtige huis op de berg, met oliebollen, muziek, spelletjes, een oudjaarsduik met uitzicht en vooral: met veel gezelligheid



















Intussen zijn wij druk bezig met de voorbereidingen voor onze grote oversteek richting de Middellandse Zee. Vanwege de pandemie kunnen we waarschijnlijk maar op erg weinig plekken aan wal komen, dus willen we met voldoende voedsel, diesel en gas op weg gaan. Water is geen probleem meer, sinds wij een fantastische watermaker hebben, die 60 liter heerlijk water per uur kan maken. Er wordt dus dagelijks druk geklust en we doen regelmatig boodschappen waarbij we telkens een deel van de enorme boodschappen lijst halen. Onze huurbrommer bewijst hierbij uitstekende diensten. Geleidelijk komt de boot steeds dieper te liggen....



Op een dag vertellen onze vrienden dat ze nog een keyboard over hebben! Sinds we begonnen zijn met muziek maken heeft Frits helemaal de smaak te pakken, en heeft hij een mooie mondharmonika gekocht, waaraan hij een grote varieteit aan liedjes weet te ontlokken. Maar zijn ambities reiken verder: met dat keyboard wil hij ook wel aan de slag. Dus verhuist het naar de boot



en kan het oefenen beginnen



De uitdaging is om de weg te leren vinden op het keyboard en om muziek van blad te leren spelen. Met behulp van de mondharmonika lukt het om de juiste toesten te lokaliseren en vervolgens gaat hij zowel met de mondharmonika als met het keyboard aan de slag om van blad te leren spelen. Het is erg gezellig: dagelijks klinkt er nu muziek op de Bella Ciao.
Na de de feestdagen die we zo heerlijk in het huis op de berg mochten doorbrengen, willen wij graag iets terugdoen voor onze vrienden. Dat wordt een zondagje varen (tegelijk voor ons wel handig om te zien of alles op de boot het nog doet na een half jaar stilliggen) gevolgd door een barbecue aan boord. We blijken een prachtige dag voor dit evenement te hebben uitgezocht met een vrolijk zonnetje erbij. Onze vrienden, die zelf 15 jaar geleden met hun boot hier op Langkawi terecht zijn gekomen, daarna het bootleven verruild hebben voor een landleven, en nooit weer hadden gevaren, genieten volop van het tochtje. En daarna kunnen we ons tegoed doen aan een uitgebreide barbecue.



En midden tussen alle boodschappen en voorbereidingen wacht Reinhilde nog een verlaat verjaardagsuitje. We hebben een half jaar lang naar de berg gekeken en daar de gondeltjes van de kabelbaan op en neer zien bewegen, maar we waren er nooit geweest. En voor haar verjaardag heeft Reinhilde als cadeau een kabelbaan uitje gekregen van onze buren Bas en Monique. De laatste weken was het erg druk in Langkawi met toeristen, en dat was reden om het uitje uit te stellen: teveel corona-risico. Maar inmiddels is een groot deel van het land weer in lockdown, zodat er niet meer gereisd mag worden. Maar op Langkawi is het meeste nog open, zij het met bijzonder weinig bezoekers: een prachtige kans om toch op de valreep samen met Monique nog het verjaarscadeau te gaan 'doen'! Als we aankomen, blijken de gondeltjes nog gesloten, maar dat is helemaal niet erg, want beneden, in de 'oriental village' is een fantastische, interactieve 3-d tentoonstelling te bezoeken. Het is zo ingericht de je overal in het 3-d schilderij kunt lopen, terwijl er voorbeelden op de grond staan van posities van waaruit je leuke foto's kunt maken. We amuseren ons hier kostelijk met een 3-d reis door allerlei cultuur, historie en natuur. En het is overal heerlijk rustig, dus geen corona-stress voor ons.











































Maar natuurlijk kwamen we eigenlijk voor de kabelbaan. Die is intussen ruimschoots open en ook hier is het gewoon enorm rustig. We nemen plaats in een gondeltje en daar gaat'ie dan!











Er is een tussenstation waar we eerst uitstappen en foto's maken van onze boten in de baai









Daarna stappen we weer in, helemaal naar boven, waar we uitzicht hebben over het hele eiland











En dan is er een spectaculaire hangbrug boven een ravijn gebouwd. Daar moeten we natuurlijk ook een kijkje nemen















De hele constructie hangt aan 1 'mast' met enorme staalkabels als verstaging.



Op de terugweg naar de kabelbaan, om weer naar beneden te gaan komen we dit bord nog tegen,



dat hier zeker niet overbodig is: de makaken, die hier overal zitten, zijn op veel plekken al zo gewend dat ze van mensen eten krijgen, dat ze je, zodra ze een plastic zak zien bespringen. Dat probeert men hier dus tegen te gaan. Weer terug beneden bezoeken we nog de oosterse tuin, die deel uitmaakt van het complex, dat officieel 'oriental village' heet.



Deze lieflijke omgeving completeert een enorm leuke en gezellige dag



En zo nadert de dag van vertrek. Het plan is om eerst naar de Malediven te varen, waar we nog steeds welkom zijn. Dat is hier zo geregeld, dat bezoekende boten bij het eiland Uligama mogen ankeren, waar het contact met de buitenwereld onderhouden wordt door de plaatselijke agent, Asad. Met Asad hebben we al contact gelegd en hij zal ons ter plekke ontvangen en helpen. Wij mogen alleen aan wal op onbewoonde eilanden - die hier gelukkig in voldoende mate aanwezig zijn. Dat klinkt misschien niet zo leuk, maar het heeft er wel voor gezorgd dat we hier als zeilers, ondanks de coronaperikelen, nog altijd terecht kunnen. We verwachten 10 tot 14 dagen onderweg te zijn.



En zo steken we, een dag later dan gepland, omdat er geen wind was, met het eerste daglicht van wal. Het is nog steeds bijzonder licht weer dus kan de spinaker erbij op



Het hele stuk tot aan de Nicobaren blijft het zo rustig en moeten we zelfs behoorlijke stukken motoren



en dan kan soms de spinaker er weer bij



Het eerste stuk verloopt daardoor niet zo snel, maar een voordeel is wel dat het een vlak zeetje is zodat Frits naar hartelust kan oefenen



en relaxen



Als we zo onderweg zijn hebben we nogal wat apparaatjes ter beschikking: diverse computers, tablets waarop we onze zeekaarten en onze boeken hebben staan, een satelliettelefoon enzoort. Dat zorgt dus voor een wirwar aan draadjes in de navigatie-/werkhoek



Nadat we de Nicobaren hebben gepasseerd komen we echt op de oceaan en wordt het leven weer een stuk ruwer. Maar we maken nu ook enorme goede voortgang en varen verschillende dagen achtereen record afstanden. Op die manier zijn we na 7 dagen varen vlak onder Sri Lanka. Het is nogal heiig weer en van het eiland zien we vrijwel niks maar we kunnen wel het telefoonsignaal ontvangen en daardoor kunnen we wat weerberichten binnenhalen en zelfs met een aantal mensen even whatsapp contact hebben! En dat terwijl we gewoon doorvaren. Het is hier een druk scheepvaartverkeer: iedereen die naar zuidoost Azie en het verre oosten vaart of vandaaruit naar De Arabische Golf, het Midden Oosten of de Middellandse Zee rondt deze kaap. Bovendien wordt hier natuurlijk druk gevist door lokale vissers. We zien dan ook vele schepen en scheepjes











En hier, achter het grote eiland Sri Lanka is het natuurlijk ook weer heel rustig zodat we weer even buiten kunnen relaxen



Als de telefoonverbindingen weer verbroken zijn gaan we onze laatste etappe van deze eerste grote overtocht in. Het waait fors, door het waaigat tussen Sri Lanka en India door. Er passeren nog steeds veel schepen, maar dat verloopt steeds heel beheerst, en niet zelden verlegt men voor ons even de koers als dat nodig is.
De volgende dag horen we ineens een enorm geklapper....huh???? Ik loop juist op dat moment naar binnen en kijk ineens door ons luik in de vloer, dat we onze 'airco' noemen, en dat ons al enorm veel plezier heeft opgelevert, recht in zee....ik zie het luik beneden bungelen en intussen knallen er de hele tijd golven tegen het brugdek (de onderkant van onze vloer dus). Ik duik naar het luik om het te pakken, voordat een golf het geheel afbreekt. Intussen zit ik in een soort van douche van beneden en snelt Frits toe om te helpen het luik te redden en te bekijken hoe we dit gat gaan dichten....Ik zit nog steeds het luik zo goed mogelijk dicht te houden, maar dat voorkomt niet dat er met enige regelmaat toch een behoorlijke scheut water naar binnenspuit. Het blijkt dat het plexiglas, dat we nog in Maleisie opnieuw ingelijmd hadden volledig heeft losgelaten! De lijm was dus van extreem slechte kwaliteit...We pakken nu snel het plexiglas vast, en halen het naar binnen. Dan druk ik het weer zoveel mogelijk op het gat, terwijl Frits bezig gaat met een oplossing. Die vinden we in onze grote snijplank (voor het fileren van gevangen vis): die zaagt hij op maat en schroeft hij op het gat. Er blijft nog een stukje open helaas, dat we met een noodle (zo'n ding dat je in het zwembad bij aqua-aerobics gebruikt) proberen te dichten. Dat lukt aardig, maar er blijft toch zo nu en dan water naar binnen bruisen. We gaan nu de hele rand dicht stoppen met dweiltjes, handdoeken en andere doekjes. Uiteindelijk, na 2 uur lijkt het probleem onder controle en komt er vrijwel geen water meer binnen. Nu kan dus het grote dweilen beginnen, waarmee we nog eens een paar uur zoet zijn. Het zal duidelijk zijn, dat we tijdens deze hele operatie niet in staat waren om foto's te maken - we hadden letterlijk onze handen vol met het luik! Dit is een foto genomen van ons luik terwijl we voor anker liggen, en het als airco dienst doet



Dit uitzicht wil je dus niet hebben midden op de Indische Oceaan...het aluminium frame dat op de foto hieronder is opgebonden hing naar beneden te bengelen en zat nog vast aan de scharnieren en het plexiglas (dat we op deze foto, die we achteraf hebben gemaakt, losgemaakt en binnen boord gehaald hebben) hing te bungelen aan de uithoud-stokjes,



terwijl er dus met enige regelmaat golven tegen het brugdek knalden en naar binnen spoten.
Wat we ook kunnen laten zien is hoe we het gat hebben gedicht met de grote blauwe snijplank, de rode noodle, handdoeken en dweiltjes











Gelukkig zijn de Malediven niet ver meer: nog anderhalve dag varen schatten we. En daarbij komt dat gedurende de nacht het weer ineens veel rustiger wordt, de golven sterk afnemen



en dus de belasting van onze noodoplossing van het luik ook veel kleiner wordt. Er volgt tot onze vreugde een prachtige zeildag,



waarbij we onze gunstigste koers kunnen varen: net iets scherper dan halve wind, waarbij we met 5 knopen wind soms 6 knopen snelheid maken! En dan kan er weer muziek klinken op de Bella Ciao



Na deze prachtige dag naderen de Malediven geleidelijk, maar doordat de wind grotendeels wegvalt niet zo snel als we gehoopt hadden. We krijgen vlak voordat we er zijn nog een dikke bui over ons heen die de hele boot mooi zoet afspoelt



En dan doemt toch uit de zompige wattendeken voor ons het eilandje Uligama op, het doel van deze tocht



en misschien schijnt de zon niet zoals we gehoopt hadden, maar het strand is wit en de zee is heerlijk blauw



En zo kunnen we dan, 10 dagen en 10 uur nadat we los hebben gegooid in Langkawi ons anker laten vallen voor Uligama, in een van de noordelijkste atollen van de Malediven.



We krijgen al snel bezoek van de autoriteiten, die aankondigen zometeen bij ons langs te komen om ons in te klaren, en ons nu alvast, als welkomstgeschenk op de Malediven, een bak met vanille ijs geven





Met dank aan Monique voor haar foto's